HOLY IN ALL SIMPLICITY... That's the Family!

Dec. 30, 2011

FEAST OF THE HOLY FAMILY: JESUS, MARY AND JOSEPH

Gn 15,1-6.21,1-3  or Hb 11,8.11-12.17-19

Lk 2,22-40

===

This day is usually celebrated in the Philippines as Rizal Day, the day when the great Philippine patriot died a martyr's death for the independence of our country. Call him a masonic heretic or whatever, we can still examine his early life as a Catholic and see that he grew a really splendid childhood in the guidance of his parents, Don Francisco Rizal and Doña Teodora Alonso. From the basic Latin Catholic prayers under his mother's tutelage to the first schooling in Biñan upon his father's decision, we can see Jose grow in Christian and scholastic wisdom thanks to the help of his parents. Perhaps without Teodora and Francisco, we could never have the great man in history as Dr. Jose Protacio Rizal.

As we ponder much on the nationalism brought about by this day, we also look on our faith and see that we are also celebrating the Feast of Jesus, Mary and Joseph, the humble and simple, yet sanctified Family of Nazareth. The three main characters of this family show how God chose to save the human race, that is through the basic unit of society, the family. Beyond the usual glam and pomp of families and clans of the old ages and even of the present era, especially those of 'royal' lineage, we see these three people in all their simplicity: Joseph the silent carpenter, Mary the hardwoking mother, and Jesus the one subject to their guidance on Earth. Nothing can be seen in them as special, except the fact that they work and pray in God's favor.

The Gospel episode for today, the last Friday of 2011, revolves on the presentation of the infant Jesus to the temple. In order to fulfill the demands of the law, Jesus' parents took him to the Temple in Jerusalem to be presented to God, along with their sacrifices so that Mary may be purified in the sight of the Jews. As we may hear, it is the custom that every male which opens the womb is to be consecrated to the Lord. This is one important event in the life of the Jewish family, and we can imagine the immense joy that a couple has in offering the firstborn male as a sign of gratitude to God who created them and gave them everything they need.

He who is God-made-flesh is presented to God, in order to confirm his saving mission which he had from the moment of birth. Mary who is ever-virgin is cleansed in the sight of the law, confirming the maternal mission entrusted to her of taking care of her Son who is Emmanuel. Joseph, as we may realize, is silent in this episode, as in the other Gospel accounts; he is the one who carefully ponders in his heart the wonder of God which is taking place in his wife and son. Through this, Joseph himself is becoming sanctified with God's wonders.

What's more in this episode? We see two witnesses confirming the child's saving mission in the years to come. Simeon the old man who cradled Jesus in his arms and proclaimed, Now Lord, you may take your servant! My own eyes have seen the salvation you prepared for us!  Anna who also came in that  moment telling the passers-by that the salvation has come. It is clear to these two Jews, as we hope we do know, that this family has something special to do for our sake: Jesus, the destined for the fall and rise of many in Israel, Mary, whose heart shall be pierced with a sword, and Joseph the silent witness and guardian of the Holy Mother and Child.

Though they appear to us a simple and humble people, they still have a special role in our salvation. In order for Jesus to fulfill his saving act, he must first undergo the tutelage of his parents. Without their guidance, Jesus would never grow up as we know him. He would grow radical, not as a holy man but rather as a barbaric person. We may not even know Jesus at all! 

See, Joseph and Mary has much to do to make Jesus who he is. As parents, they had the hard role of molding him and making him a worthy person and favorable in the eyes of God. Parents as they are, they fulfilled their prime responsibility, and of this they are venerated and acclaimed.

Look at our families today, and ask ourselves: As parents, do we still guide our children to the right path of life? As children, do we still show respect to our parents? As a family, do we still work and pray and guide each other so that we can still consider ourselves as a family God wants us to be?

As we draw the year 2011 to a close, this may be a proper call for all families to reflect on the wonder of the Holy Family of Nazareth. Simple as they are, they still showed their  great participation in God's plan of salvation. This may also be our challenge in the coming New Year and everyday, that we grow within our family the everlasting love of God. Let us never be afraid to proclaim to the world that our families are also favored by God in work, prayer, and love for LIFE and one another.

Pasko: Hirap tungo sa Luwalhati!

Dis. 25, 2011

PASKO NG PAGSILANG NG PANGINOONG HESUKRISTO

Misa sa Hatinggabi:

Is 9,1-6  . Ti 2,11-14

Lc 2,1-14

Misa sa Maghapon:

Is 52,7-10 . Heb 1,1-6

Jn 1,1-18

===

Verbum caro factum est, et  habitavit in nobis!

Kakaiba ang indayog ng mundo ngayon. Malamig ang hangin, madilim sa labas, nang biglang sumilay ang liwanag mula sa isang pakainan ng mga hayop.

Mula rito'y may isang sanggol na sumilang. Mahirap ang gabing iyon. Walang magpatuloy sa kanyang mga magulang sa bahay sa paligid. Walang makakasilay sa kanyang mga unang  sandali kundi ang hamak na asno, tupa at baka lamang. 

Subalit sa kabila ng lahat ng ito ay nagkaroon ng di-magkandahulilip na kaligayahan sa buong mundo. Sa madilim na langit ay suminag ang isang malaki at maninging na bituin. Sa ihip ng hangin ay lumilipad ang koro ng mga Anghel na nagsisiaiwitan ng mga papuri ng Diyos. At doon sa pakainan ng mga hayop ay nagisnan ng mga magulang ng sanggol ang isang banayad na kapangyarihan na nagmula sa sanggol na bagong silang.

Hindi lang naman kasi siya isang ordinaryong sanggol. Siya ang Anak ng makapangyarihang Diyos. Siya ang katuparan ng lahat ng mga propesiya at ng mga batas. Siya ang manunubos at tunay na tagapagligtas ng sangkatauhan. Siya ang Emmanuel - ang Diyos na sumasaatin!

Sa abang kahirapan, nakikita at  nasasaksihan ng isang tao ang kapangyarihan at pagmamahal ng Diyos. Imbis na sa kadakilaan masilayan ng sanggol na ito ang unang mga sandali ng buhay, pinili niyang sa sabsaban lamang unang marinig ng mundo ang kanyang uha. Imbis na magagarang gamit at damit ang ipambalot sa kanya, ay hamak na basahang-lampin lamang ang mas ninais niyang ipambalot sa kanya. Maaari namang mayayaman ang unang maglingkod sa kanya, subalit mga hamak na pastol ang unang nakakita at  nakasumpong sa kanyang mapagmahal na mukha.

Bakit?

Dahil nais niyang maramdaman ang hirap ng ating abang buhay. Upang maunawaan niyang lubos ang pangangailangan ng tao. Nang sa gayon ay maitindihan natin ang pagmamahal ng Diyos na hindi sinukat ang ating kaabahan bagkus ay mas pinili pang yakapin ito at isabuhay ng buong-buo.

Ito ang Pasko: Ang salita ay nagkatawang-tao at nanahan sa piling natin! Pinili niyang tanggapin sa unang Pasko ang hirap ng pagiging isang tao, upang sa makalawang Pasko ay maipakita naman niya sa atin ang kanyang mapanligtas na kapangyarihan. Mula sa buhay na hamak ay tinanggap ng Sanggol na ito ang dakilang atas na ialay ang buhay para sa ating kaligtasan. Mula sa ating pagkasadlak ay nakikita natin ang Sanggol na ito na lumaki, naging marunong at di-naglaon ay iniligtas tayo sa pamamagitan ng krus at kamatayan.

May mga nag-iisip sa atin na ang Pasko ay para sa mga mayayaman lamang, na hindi kailan man naipadama ng Diyos ang kanyang pagmamahal, na siya ay hanggang salita lamang.

Subalit ito nga ang hamon ng Pasko: Sa gitna ng rangya ng makabagong mundo, silayan natin ang isang sanggol sa gabing mahimbing na ubod ng hirap, dahil dito sa gitna ng kahirapang ito, masisilayan natin ang isang Diyos na mas piniling maging kaisa natin sa kahirapan upang maiahon tayo mula sa sabsaban ng paghihirap tungo sa liwanag ng buhay na walang hanggan!

MALIGAYANG PASKO PO SA INYONG LAHAT!

Mula sa Ur Dose

I am here! I will do it!

Dec. 18, 2011

Fourth Sunday of Advent

2 Sm 7:1-5, 8b-12, 14a, 16  . Rm 16,25-27

Lk 1,26-38

===

I was sitting quietly

doing house errands and busy with chores

When an unexpected visitor came

Who gave me shrills and thrills.

He is not a human; he is a supernatural!

I was surprised, and I don't know what to do.

Shall I take him out of my house?

Shall I hide somewhere safe?

(No, I can't hide; he's somebody else remember?)

But he perhaps saw the fright on my being

When he said, 'Kecharitomene!'

I''m full of grace of every kind,

I'm blessed amongst all women.

It's not fright anymore; it's much of curiosity

What is he talking about?

What is his visit for?

Would he take me to Heaven now?

(No; I can't leave, I remember Joseph...)

But he proceeded with his holy speech.

'Behold, you shall be with Son,

He will be glorious

You shall name him Jesus.

'Have no fear, Mary;

This will be, for you have God's favor

Elizabeth is also pregnant now,

with God there is nothing impossible!'

'How would this be,' I replied.

'Joseph loves me, he can't move me that early.

I do not know any man except him;

How can you say that I shall be pregnant?'

'The powers of the Highest will overshadow you;

You shall bear somebody holy.

Have no fear, Mary

Open yourself and God will take charge.'

I am puzzled. What if this is a hoax?

What if these are unreal?

What will happen to me and Joseph?

Would it end this early?

But I listen further, and I hear

no sound of fear or guilt;

I can hear the sound of angels

The majestic silence and calmness.

I resolved. There is nothing to fear.

This is God's will, I am his servant.

I am here, I shall never be alone.

There is no problem; I will do it!

The angel is waiting for my response;

I am sure of what I said:

'Ecce ancilla Domini,

Fiat mihi secundum verbum tuum!'

The angel left me, again alone

but did he leave me lonely and confused?

NO! I am sure of what' to happen...

I will open myself - and my womb - to my God and creator.

Now, after nine months of bearing,

I feel the labor and the pain.

He is coming, he surely must be delivered!

Everything will be alright, of this I'm sure.

Rejoice!

Dec. 11, 2011

Third Sunday of Advent

Is 61,1-2a.10-11 . 1Thes 5,16-24

Jn 1,6-8.19-28

===

The Third Sunday of Advent comes to us as a sign that Christmas is not far away from coming. We are called by today's Holy Liturgy to be glad, Gaudete! Indeed, we are challenged to be  glad over what the world of sadness, betrayal and loneliness. We are challenged to wait in joy as the Light will dispel the darkness of our hearts.

This light, born in a stable, is the greatest of all lights, is the one announced by John in the Jordan. He who was not the Light came to testify to the Light. While everyone of his time saw him as the coming Messiah, he boldly admits, I am not the Christ! I am The voice... Prepare the Lord's Way!

We continue to see the image of John in the course of the season, and he continuously tells us to prepare our lives and hearts over the coming Messiah. We are always anxious of what to prepare for Christmas; nevertheless, we always forget what is really to be prepared.

So, what should we do? 

This is just a quick dose, but always remember... If you feel much joy in waiting, then you're on your way to Christmas!

And so... REJOICE!

IMMACULATE NOW AND ALWAYS

Dec. 08, 2011

SOLEMNITY OF THE IMMACULATE CONCEPTION OF THE BLESSED VIRGIN MARY

Principal Patroness of the Philippines

Holy Day of Obligation in the Philippines

Gn 3,9-15.20 . Eph 1,3-6.11-12

Lk 1,26-38

===

In Malabon City, December 8, 9 and 10 are considered "Blue Letter Days" because of the Solemnity of the Immaculate Conception, and the ritual feasts of the place. The picture beside this reflection is the Canonically-crowned image of Our Lady under the title La Inmaculada Concepcion. This image was believed to be in existence for maybe 300+ years. 

Because of its miracles and wonders done to the whole Barrio Concepcion (currently a Barangay) and nearby areas, Pope John Paul II through a Papal Bull, decreed that the Image be canonically crowned. This was done in December 07, 1986 by the Late Jaime Cardinal Sin. 

Yesterday, December 07, the Parish Community celebrated its 25th Year of the Canonical Coronation, a symbol of the unwavered thanksgiving and praise due to the Mother of God.

I admit, the Immaculate Conception is my most admired title of Mary. Aside from the fact that I'd studied in a catholic institution in Malabon City named after this title of Mary, I've grown up to be a servant from her guidance and inspiration. I became a part of the school choir, and from that time on, I began my service as a lay minister. I always say, Kung hindi dahil kay Maria, wala ako sa kung nasaan ako, at sa kakayahan ko ngayon. Si Maria ang may dahilan ng lahat, at siya ang nag-uudyok sa akin na lumapit sa kanyang Anak.

Okay, let's go back to holy business.

As we celebrate the Solemnity of Mary's Conception today, we may ask, Why do we need to celebrate this? What could be the main importance of the celebration?

We need to celebrate this because for one, this is our thanksgiving day. This is the Solemnity of the archipelago's Principal Patroness. And we go to church today to give thanks to the Lord for the many blessings He bestowed upon us, especially for the gift of the faith, of Mary and of her Son, Jesus.

Now, we go back to the History of the Church, back to the First Marian Dogma Ineffabilis Deus, which was defined by Pope Pius IX in 1854, to wit:

We declare, pronounce and define that the doctrine which holds that the Blessed Virgin Mary, at the first instant of her conception, by a singular privilege and grace of the Omnipotent God, in virtue of the merits of Jesus Christ, the Saviour of mankind, was preserved immaculate from all stain of original sin, has been revealed by God, and therefore should firmly and constantly be believed by all the faithful.

Being the Mother of the Word Incarnate, Mary is never considered to be conceived with sin. It is impossible for God to dwell in a sinful temple. Mary is found to be sinless, fair, and incorrupt from the first moment of conception, that's the main reason why God chose to dwell in her.

As from Eve came sin and death (First Reading), through Mary came salvation and Life in Jesus Christ. We listen to Gabriel's words: Hail, full of Grace! The whole heavenly assembly call Mary full of Grace. Mary is conceived without sin; for this, to her was given the privilege of being the God-bearer,Theotokos in greek.

Because she was Immaculate, that's why she was taken to Heaven, body and spirit. As we pointed out, God does not will that the body of Mary experience corruption, being the Holy Mother of the Savior.

All these privileges because of her very special role to the History of Man's salvation. Being conceived without sin makes Mary that holy and gentle woman of all ages. That makes her hailed among all humankind. That makes her our Mother at the cross. That makes her receive the Holy Spirit at Pentecost. That makes her the Mother of the New Man now and always!

For this, we are called to celebrate this day, the beginning of the dawning of salvation of Man. We pray to the blessed Virgin, Immaculately Conceived, our beloved Patroness and protectress. that we may have the strength to live in total holiness and surrender to Jesus Christ. Like her, may we continue to strive for a pure and holy life, and defend the sacredness of life anytime and any where.

...And don't forget to go to church today! It's a Holy Day of Obligation.

REGINA SINE LABE CONCEPTA, 

Ora  Pro Nobis!

NARITO NA ANG NAGPAUNA!

Diciembre 04, 2011

Ikalawang Linggo ng Adbiyento

National AIDS Sunday
Is 40,1-5.9-11 . 2Pd 3,8-14

Mc 1,1-8

===

Hindi kumpleto ang Panahon ng Adbiyento kung hindi maririnig sa liturhiya ang isang prominenteng tao sa panahon ni Hesus. Nakasuot ng balat ng kamelyo na may sinturong balat, pulut-pukyutan at balang ang kanyang pagkain. Sa bigla niyang paglitaw sa ilang at sa kanyang ginawa sa Ilog ng Jordan, ay naging instant hit siya. Maraming  dumagsa, nakibalita at inalam kung ano ang mensahe ng taong ito.

Aba, nagbibinyag siya! Nakakatuwa na nakakapanibago. Aniya, ito raw ay para sa ikakapagpatawad ng ating mga kasalanan. Nais daw niyang tuparin ang pahayag ni Proopeta Isaias, Ihanda ang daraanan ng Panginoon! Nais niyang ihanda ang daanan ng isa pang darating, isang tao na mas makapangyarihan at malakas kaysa sa kanya.

Ang kanyang pangalan: Ioannes.

Pero siya nga ba ang darating? Hindi! Malinaw niya itong pinahayag, May darating na mas higit pa sa akin. Napakadakila niya na ako man ay di karapat-dapat magkalag ng tali ng kanyang panyapak! Binibinyagan ko kayo sa tubig, subalit ang darating ay magbibinyag sa inyosa Espiritu Santo at apoy!

Aba, may darating pa daw! Sino siya? Nakaka-intriga naman ang panahon nila, puro mga blind item. Tao ba ito? Hari ba? Makapangyarihan ba? Mesiyas ba?

Oo naman! Wag nating kakalimutan na kahit marinig natin ang pangalang Ioannes o Juan sa buong panahon ng Adbiyento, ay may mas matindi pang taong darating. Di ba nga, sinabi sa pasimula ng Ebanghelyo ngayon,

Initium evangelii Iesu Christi Filii Dei.

Ang persona ni Juan Bautista ay hudyat ng isang paparating na mas dakila, mas banal, mas makapangyarihan. Hindi siya ang talagang manunubos, subalit tagapaghanda lamang siya ng landas. Sa pagdating ng Panginoong Hesus, mapapansin na ulit nating nawawala na sa eksena si Juan dahil natapos na ang kanyang atas na gawain, ngunit gayunpaman hindi niya iniwanang hindi tapos ang kanyang misyon.

Patuloy tayo sa pagbagtas ng daan ng Adbiyento. Sinisindihan na natin ang ikalawang kandila sa korona, tanda ng ating paghahanda. Nananatili pa rin ba tayo sa ating adhikain na linisin ang bakuran ng ating pagkatao para sa haring kakatok at papasok sa Pasko? Tulad ni Juan, kinikilala ba natin ang Panginoong Hesus bilang mas makapangyarihan at Panginoon sa ating buhay? 

Mahirap nga ang ituring ang sariling munti  sa harap ng Diyos, subalit hindi nga natin ito magagawa sa sarili nating lakas lamang. Humingi nga tayo ng pagsaklolo sa Tagapanguna, si Juan Bautista upang atin ngang matugunan ang tawag ng Adbiyento: Ihanda ang daraanan ng Panginoon!

MAWALANG-GALANG NA... NAGBABANTAY KA PO BA?

Nobyembre 27, 2011

Unang Linggo ng Adbiyento

Siklo B, Taon II

Is 63:16b-17, 19b; 64:2-7 . 1Cor 1,3-9

Marcos (Mc) 13,33-37

===

Guwardiya. Nakapuwesto sa mga establisyimento, madalas nakikita sa may pintuan, sumisilip sa laman ng mga bag at nagkakapkap ng bulsa ng papasok sa loob ng mga building. Ang tanging atas: MAGBANTAY.

Pulis. Naglalakad sa mga kalsada. Minsan naka-full regalia, minsan naman may kasamang aso. Paligid-ligid at nagmamasid sa bawat taong dumaraan. Humuhuli sa bawat masasamang-loob na gagawa ng kaharasan sa pampublikong lugar. Ang tanging atas: MAGBANTAY.

Sundalo. Nakadestino sa iba't-ibang lugar sa bansa. Sa kabila ng kanilang mahirap na estado sa kampo patuloy pa rin sila sa pagtatanggol ng minamahal nating bayan laban sa puwersa ng kalaban. Handang ialay ang buhay para sa kapakanan ng mga sibilyan. Ang tanging atas: MAGBANTAY.


Kristiyano. Isinilang sa pananampalatayang totoo. Palaging nananalangin at nagpapasalamat sa Panginoong lumikha sa kanya. Kumikilos ayon sa atas ng kanyang Panginoon: magmahalan kayo tulad ng pagmamahal ko sa inyo. Ang tanging atas: MAGBANTAY.

Sinasabi ko ito sa inyo... sinasabi ko rin naman sa lahat... MAGBANTAY KAYO!

Sinisimulan natin ngayon ang isang bagong yugto sa buhay ng Simbahan, ang pagpasok ng Bagong Taong Liturhikal. Muli nating gugunitain ang pagdating ng isang sanggol na may isang dakilang atas: ang iligtas ang buong sangkatauhan mula sa walang-hanggang parusa. Sa kanyang pagdating, tayo ay naghahanda hindi lamang ng ating mga tahanan, kundi rin ng ating mga sarili. Ito ang panahon ng Adbiyento. Ito ang panahon ng pagdating.


Sa unang linggo ng Bagong Taong Liturhikal, umaalingawngaw ang tinig ni Hesus, Sinasabi ko ito sa inyo, sinasabi ko rin naman sa lahat; MAGBANTAY KAYO!


Halata naman sa tono at tipo ng pagdiriwang natin sa loob ng apat na linggong ito ang panawagang maghanda. Para sa sekular na mundo, ang paghahanda para sa Pasko ay katumbas ng paglilinis ng bahay (lalo na kung ngayon mo lang naisipang maglinismula noong Bagyong Pedring), pagsabit ng mga ilaw (kahit na mataas ang singil sa kuryente), at bumili ng mga ireregalo sa inaanak (sayang ang Christmas Bonus!). Nakatuon tayo sa komersyo, pera at materyal na bagay. Nakakasawa mang isulat ang mga bagay na ito dahil taun-taon na lang nangyayari, ay talagang nalimutan na ng modernong panahon ang tunay na dahilan ng paghahanda, ang tunay na sinimulan ng ating puspusang paglilinis sa ating sarili.


Sinasabi ni Hesus, Magbantay kayo! Hindi ninyo alam kung kailan ang takdang panahon ng pagbalik ng panginoon ng sambahayan. 


Ang pulis, sundalo at guwardiya. Sila ang tipikal na mga halimbawa ng  mga taong handang magbantay para sa ikakatahimik at ikakapaya ng isang partikular ng lugar, at ng ating bayan sa kabuuan. Di-matatawaran ang kanilang mga pinagdaanang hirap upang magampanan ang kanilang tungkulin, na sa kabila ng mga pambabato ng lipunan laban sa kanila ay patuloy sila sa paglilingkod, dahil nalalaman nilang dumarating ang peligro sa oras na hindi natin nalalaman.


Subalit hindi natin natatalos na tayo man ay may isang tanging atas rin, ang magbantay at maging handa. 


Kapag umalis tayo papuntang trabaho, hindi natin alam ang eksaktong oras ng ating pagbabalik sa tahanan natin. Minsan napapaaga, minsan inaabot ng dis-oras ng gabi. Nagbibilin tayo sa kasambahay at sa iba pang tao sa bahay ng kung ano'ng gagawin sa araw na iyon, at inaasahan nating sa pag-uwi natin ay nagawa ng maayos ni Neneng ang iniutos mo sa kanya.


Tulad ng nasa halimbawa, tinatawagan tayo ng ating pananampalataya na manatiling gising at preparado sa bawat sandali, dahil hindi natin nalalaman ang oras ng pagdating ng Panginoon. Sa pamamagitan ng ating mga gawain ng kabanalan sa araw-araw, ay ating natutupad ang bilin na ito ng Panginoon. Hindi natin masasabing hindi tayo damay sa panawagang ito ni Hesus; lahat tayo ay kasama, lahat tayo ay dapat kumilos. Walang taong dapat nakatunganga at walang ginagawa dahil sa pagbabalik ng Panginoon, lahat tayo ay may  pananagutan.


Sa ating pasimula sa taong panibago, ginigising tayong muli ni Hesus sa ating atas na gawain: MAGBANTAY. Habang nagpapatuloy tayo sa ating araw-araw na gawain, binibigyan rin naman tayo ng isang kakaibang bilin, ang magbantay dahil hindi natin alam ang oras ng  kanyang dakilang pagbabalik. 


Tulad nga ng naibahagi noong nakaraang Dose, walang nakakaalam sa lupa o sa langit ukol sa oras  ng pagpapahayag ng Diyos ng kanyang kapangyarihan, kundi ang Ama lamang. Binibigyan tayo ng kanya-kanyang talento, kayamanan at panahon upang gamitin sa wasto at sapat na paraan, dahil sa kanyang pagbabalik ay magsusulit tayong muli sa kanya at titignan kung ating nagamit sa tama ang pinagkaloob niya sa atin.


Oo, taun-taon nating ipinagdiriwang ang kanyang unang pagdating sa mundo, at pinaghahandaan natin ito ng buong gayak at lugod, subalit paano nga ba natin pinaghahandaan ang muling pagbabalik ng Panginoon sa ating espiritwal na aspeto? Mawalang-galang na, ngunit nagbabantay nga ba tayo sa pagbabalik ng Panginoon? Nagbabantay ka ba sa abot ng ating makakaya at sa pamamagitan ng isang banal na pamumuhay? O naghahanda ka lang ng mga materyal na bagay para sa pagdating ng sekular na Pasko?


Kaloob nga ng Diyos ang isang panibagong taong liturhikal, isang panibagong simula sa buhay ng Simbahan. Subalit tayo nga ang Simbahang ito, di ba? Huwag nating sayangin ulit ang pagkakataong ibinabahagi sa atin ng Diyos. 


Maghanda, Magbantay. Parating na ang Panginoon!

DARATING NA... KATAPUSAN NA...

Nobyembre 20, 2011

DAKILANG KAPISTAHAN NG PAGHAHARI NI HESUKRISTO SA SANLIBUTAN

Pagtatapos ng Taon Liturhikal (Cycle A, Year I)

Ez 34,11-12.15-17 . 1Cor 15,20-26.28

Mt 25, 31-46

===

Naalala ninyo pa ba ang mga poster noong May na nagsasabing malapit na ang katapusan? May mga nagsabing sa pagdating ng partikular a araw na ito, magkakaroon ng rupture, at makikita natin sa itaas ang pagdating ng isang makapangyarihang pigura sa kasaysayan ng tao, isang dakilang Hari. Huhukumin na daw tayo at malalaman na natin ang ating kahihintnan. 

Akala ng lahat, end of the world na. Naghihintay ang lahat, sa katunayan ay naging trending topic ito sa Twitter at Facebook. Samantalang lahat  ay naghihintay kung totoo nga ang balita, ako naman ay nagsusulat ng rendisyon para sa Ur Dose sa linggong darating. May bahid man ng takot, nagpatuloy ako sa aking ginagawa, dahil nalalaman kong hindi pa ito ang tamang oras at marami pang pagdadaanan ang sangkatauhan.

Dumating nga ang oras. May nangyari ba? Opo. Nagtago sa kung saan ang pastor (Opo, Born Again siya, at hindi lang po ito ang unang beses na ginawa niya ito.) na nagpakalat ng isang maling balita. Lahat ng mga naghanda, napatingin na lang sa langit, nagtatanong kung paano maibabalik ang lahat ng kanilang naibenta dahil sa paghahanda. Sa ibang salita, ang mga nagpaloko ay lagpak, at ang nanloko ay nagtago... na naman.

===

May darating. Totoo naman, may magbabalik upang hatulan ang lahat. Sa pagtuturo ng Simbahan, sinasabi na sa wakas ng panahon ay babalik ang Panginoon, taglay ang di-matinkalang kapangyarihan upang hatulan tayong lahat. Classic example dyan ay ang mapapakinggan natin sa Ebanghelyo ngayong ating ipinagdiriwang ang Dakilang Kapistahan ng Paghahari ni Kristo sa Sanlibutan, mas kilala sa bansag na Christ the King.

Sa Ebanghelyo, maririnig nating darating ang Anak ng Tao bilang isang dakilang Hari na kasama ang mga anghel. Uupo siya sa kanyang trono at titipunin ang lahat ng nabubuhay at pumanaw ula sa lahat ng bansa. Paghihiwalayin niya ito sa dalawang grupo, ang Right group at Left group. Marami siyang sinabi, subalit sa kalaunan, ang mga nasa kanan ay makakasama niya sa kaluwalhatian, at ang mga nasa kaliwa ay babagsak sa apoy ng Gehenna.

Halikayo at pumasok sa kaharian ng aking Ama!

Napagnilayan na natin ang Ebanghelyong ito noong inalala natin ang mga pumanaw na Kristiyano (Nobyembre 02, 2011). Sa mga taong walang inasahan kundi ang Panginoon, at gumawa ng mga  paraan upang matupad sa kanilang buhay ang paghahari ng Diyos, wala na ngang naghihintay sa kanila kundi ang Buhay na Walang Hanggan. Sabi nga ni San Ignacio, turuan mo akong magbigay ng ayon sa nararapat na walang hinihintay mula sa iyo. Ano'ng inaasahan ko, kung gayon? Sa Oras na ako'y papanaw, ako'y mapapabilang sa mga hinirang mo.

Para sa tunay na mananampalataya, walang mahalaga kundi ang kanyang kaligtasan na magmumula sa tunay na Hari ng Langit at Lupa. Oo, may mga darating na pagsubok sa kanyang buhay, subalit hindi ito magpapabagsak sa kanya bagkus ay lalo pa itong maggdaragdag sa kanyang pananampalataya. Si Kristo nga ang kanyang personal na Panginoon at Hari, at sa pagtanggap ng mga Sakramento ay naipapahayag niya ang kanyang pagkilalang ito. Ang mga Sakramento rin naman ang nagbibigay sa kanya ng kakaibang lakas upang ipahayag si Kristong Hari sa iba.

Magsilayas kayo! Doon kayo sa apoy ng Impiyerno!

Pero hindi lahat ay kumikilala sa paghahari ni Kristo. Siyempre, may mga taong sagad sa buto ang kasakiman at hindi na nakikilala ang Diyos. Mas marami sila sa mga tapat, at iisa lang ang hangad ng Dakilang Hari, na sila ay mapabalik sa tunay na kawan. Mas marami, mas masaya lalo na kapag nasa piling ng Diyos! Ayaw niyang may mapahiwalay sa kanya, ngunit abot sa sukdulan ng sukdulan ang kasiyahan sa isang makasalanan na manunumbalik sa kanya.


Pero paano kung di talaga sila mapabalik? Paano kung sa kabila ng panawagan ng Panginoon at tanda ng panahon ay manatili sila sa pagiging masama?


Sabi nga ni Pablo, lahat ay mapapasailalim sa kapangyarihan ni Kristo. Ang lahat ng di-sumunod ay mapapatapon sa pagdurusa sa apoy ng Impiyerno. Kung hindi natin aalalahanin ang mga bagay na ito, malamang ay mapapasama tayo sa kanila.


Anuman ang gawin ninyo sa mga munti ninyong kapatid, ginawa na ninyo sa akin.


Sabi nga ni Michael Jackson, If you wanna make the world a better place, take a look at yourself and make a change! Sa konteksto ng ating pananampalataya, if you wanna be a part of God's kingdom, take a look at yourself and make a change... for the better!


Sabi ko nga kanina, paano natin maipapahayag na si Kristo ay hari sa ating buhay? Siyempre, ito ay sa pamamagitan ng isang lubhang banal na pamumuhay.  Hindi ito isang buhay na banal sa labas ngunit salawahan sa kalooban. Ang buhay na nais ni Kristong Hari ay isang buhay na banal inside and out! Kung alam natin ang mga saligan ng pananampalataya, siguradong alam natin ang ating gagawin sa oras ng pangangailangan ng ating kapwa. 

May darating nga ba? Opo. Pero kailan? Huwag na nating tanungin sapagkat ni sila man sa Langit ay walang nalalaman ukol rito, liban sa Diyos.Sa pagkakalarawan nga ni Pablo, tulad ito ng magnanakaw sa gabi. Hindi mo naman mahihintay kung darating siya. Basta  ang mahalaga, sa oras na iyon, tayo ay handa, sa pamamagitan ng isang buhay na ganap at kasiya-siya sa paningin ng Panginoon.


Sa pagdating ng hari, tayong mga lingkod ay magsusulit. Sa pagtatapos ng Taong Liturhikal, tanungin natin sa ating sarili, Sa pagbabalik ni Kristong Hari, saan kaya ako mapapabilang, sa kanan ba o sa kaliwa? Nagsusumikap ba akong mabuhay ayon sa kalooban ng Diyos, o nagwawalang-bahala lamang ako?


Tandaan natin, mawala man tayo, si Kristo ay si Kristo pa rin. Ngunit gayun pa man, nagpapakita pa rin siya ng pagmamahal sa atin. Huwag nating sayangin ang pag-ibig na ibinibigay  sa atin ng Hari ng Sanlibutan. Ipagbunyi natin siya, ipagdangal, at isabuhay ang kanyang mga turo sa ating ikabubuhay.

CHRSTUS VINCIT! 

CHRISTUS REGNAT! 

CHRISTUS IMPERAT!

HINDI PA RIN IYO IYAN!

Noviembre 13, 2011 

Ikatatlumpu't-tatlong Linggo sa Karaniwang Panahon

Kw 31,10-31 . 1Ts 5,1-6

Mt 25,14-20

===

May ipinagkatiwala sa iyo. Sabi ng kaibigan mo, 'Sa iyo muna ang tuta ko. Di ko iyan madadala abroad. Ikaw muna bahala sa kanya, ah. Kapag bumalik ako, sana andyan pa rin siya, at may mga anak nang kasama.'

Eh alam mong magtatagal ang kaibigan mo sa ibang bansa. So, ano ang gagawin mo? Hindi ba aalagaan mo ang tutang ito na parang siya na rin ang nag-aalaga? Ganun nga ang gagawin mo. Pakakainin mo ito, bibigyan ng mga kinakailangan, hanggang sa takdang panahon ay magkaroon ito ng mga anak. Kapag ito ang ginawa mo, sa pagbalik ng kaibigan mo ay tiyak na matutuwa ito. 'Wow naman! Ang galing-galing mo naman. Sige, kukunin ko na lang iyung isang tuta, ituloy mo na yung pagaalaga sa kanya.'

Pero paano kung hindi mo ito alagaan? Paano kung di mo ito pakainin at lagi pang pinapalo at sinisigawan? E di mamamatay ito sa stress! Sa pagbabalik ng kaibigan mo, imbes na matuwa siya sa madaratnan niya, ay uupo na lang siya sa isang tabi, tutulo ang luha at hahagulgol. Magsisisi siya at sasabihin, 'sana, di ko na lang ipinagkatiwala ang tuta sa iyo. Wala kang kwenta!' Hindi lang nanlumo ang taong iyun sa pagkawala ng kanyang alaga, kundi nagkaroon ng masalimuot na katapusan ang pagkakaibigan na matagal naipundar.

Kung  na-gets mo ang idea, malamang may ipinagkatiwala na rin sa iyo. Maaaring napagkaingatan mo ito, maari ring nasira mo ito. Alam mo ang pakiramdam,  at alam mo ang responsibilidad.

Ang Paghahari ng Diyos ay tulad ng isang lalaking maglalakbay. Ipinagkatiwala niya ang kanyang ari-arian sa kanyang mga lingkod.

Ganito rin ang diwa ng ating Ebanghelyo sa ikalawang huling linggo ng taon. Opo, malapit nang matapos ang Taong Liturhikal. At ang ating Mabuting Balita ay dumarating bilang isang paalala ukol sa lahat ng mga natanggap natin mula sa Panginoon. 

Sa sandali ng ating pagiging bahagi ng Katawang Mistiko ni Kristo, binigyan tayo ng ating sariling talento. May kanya-kanya tayong mga abilidad, mga bagay na tayo lang ang makakagawa, na hindi kaya ng iba. Kapag sinuswerte, napagkakaloooban rin tayo ng materyal na yaman. Kapag sinuswerte pa rin, nagiging kilala tayo at popular hindi lang sa kaibigan, kundi sa masa. 

Iba't-ibang biyaya, pero ito ay nagmumula sa Panginoon lahat. Tama naman ang sinabi ng ating sariling adage, Nasa Diyos ang awa; nasa tao ang (n)gawa. Kahit na sabihin nating pinagsumikapan nating makamit ang lahat ng ating natatamasa, pera, katanyagan, mga talento at abilidad, hindi pa rin natin maiaalis ang Panginoon. Anupanga't siya ang pinagmumulan ng lahat ng ito! Kahit nga mismong buhay natin ay buhat sa kanya. Wala tayong maiaangkin na atin.

Tama ang nabasa mo... HINDI PA RIN IYO IYAN! Kahaintulad natin ang mga lingkod sa Talinhaga na biigyan ng kanilang panginoon ng mga salapi upang kanilang pagyamanin. Hindi upang lustay o itago at ibaon sa lupa, tulad ng ginawa ng nakatanggap ng isanlibong salaping ginto. Ang lahat ng ipinagkaloob sa atin ay upang ating pagyamanin, at ibahagi sa iba. Ito ang nais ng Panginoon, na sa kanyang pagbabalik ay maratnan niya tayo na masaya at kuntento dahil naramdaman natin ang tunay na saya ng paggamit ng ating talento at biyaya.

Hindi nga ba't kay sarap sa pakiramdam na sa pagbabalik ng Panginoon, sa oras na makita niyang nagkaroon ng saysay ang kanyang ipinahiram na talento sa atin at nagkabunga pa ito ng galak sa ating kapwa, ay tapikin niya tayo sa balikat at sabihin, Magaling, tapat at mabuting lingkod! Dahil naging tapat ka sa munting halaga, gagawin kitang tagapamahala ng malaking halaga. Halika, makisalo ka sa aking kagalakan!

Pero paano kaya kung imbes na ibahagi at pagyamanin ang talento ay itago natin at ikubli sa ating sarili? Paano kung ipagkamaramot natin ito sa ating kapwa na nangangailangang higit ng ating kakayahan? Aba, maghanda ka kung sasabihin ito sa iyo ng Panginoon, Masama at tamad na lingkod! (...) Kunin sa kanya ang kanyang isanlibong salaping  ginto at ibigay sa may sampung libong salaping ginto! (...) Igapos ang walang kwentang taong ito at  itapon sa kadiliman sa labas, magtatangis siya doon at magngangalit ang kanyang ngipin.

Tandaan mo ang paalala ni Hesus, Ang mayroon ay bibigyan pa at mananagana; ngunit ang wala, kahit ang kakaunting nasa kanya ay kukunin pa. Sa nalalapit na pagtatapos ng Taong Liturhikal, kinakamusta na ng Panginoon ang kanyang mga ipinagkatiwala sa iyo. Ano na nga ang nangyari sa iyong mga talento at kayamanan? Napagyaman mo nga ba ito? O ibinaon sa limot at pagkakuripot?

Paka-isipin mo ito  kapatid, dahil darating na ang Hari...

===

May mga magbabago... abangan!

11.27.11

LUWALHATI NG BANAL, HIBIK NG NAGDURUSA (Part 02)

November 02, 2011 

COMMEMORATION OF ALL THE FAITHFUL DEPARTED

Wis 3,1-9 . Rm 6,3-9

Mt 25, 31-46

===

Kung nabasa mo ito, paniguradong nabitin ka sa pagninilay kahapon. Pero bago iyan, ay isang Paalaala: Maraming pagpipiliang pagbasa sa ating Misa ngayon. Pwedeng iba ang bibigyan ko ng pagninilay sa maririnig ninyo sa Misa na dadaluhan ngayon. Gayunpaman, ibig ko pa ring mabigyan ng  pangkalahatang liwanag ang diwa ng araw na ito sa pamamagitan ng pagninilay.

Kapag napag-uusapan ang kamatayan, maraming pumapasok sa  isipan natin. Kung ano ang ibibilin natin sa mga minamahal natin, kung ano ang nais nating suot, kung libing ba o cremation ang nais nating gawin sa katawan natin, at minsan, kung saan ba tayo mapapadpad sa dulo ng lahat. Umiikot ang isipan natin na nakakaabot sa kabilang buhay. Totoo nga ba ang Eternal Life? Ang Purgatoryo? 

Halina sa tahanang inihanda para sa inyo ng aking Ama sa walang hanggang buhay!

Oo, totoo ang walang-hanggang buhay. Totoo ang kabilang buhay. Hindi ito isang kathang-isip na tulad ng mga tikbalang, kapre o kung ano pang mga nakakatakot na nilalang na wala namang dala kundi lagim hindi lamang sa imahinasyon kundi sa kabuuang buhay ng lipunan. Bagkus, ito ay isang Pangako na Diyos mismo ang naghahandog sa atin. Ito ay isang pangarap na nais niyang makamtan ng bawat isa sa atin. Gusto ng Panginoon, kapag namatay tayo, ay ating  malalasap ang walang hanggang gantimpala kasama niya, ni Inang Maria at ng tanang mga Banal na nagtagumpay na sa  pakikibaka at patuloy na naging tapat sa kanya.

Subalit sa ganang atin, pauloy nating iniisip na ang Langit ay para sa mga Santo lang, at wala tayong puwang dahil mahihina tayo. Dahil nagkakasala tayo. Nababale-wala ang pagnanais ng Panginoon, at patuloy tayo sa ating pamumuhay na taliwas sa tunay na plano ng Diyos. Patuloy tayo sa pagkadapa at pagkalugmok, without even thinking that sometime and somewhere, we are going to pay just wage for everything we have done.

At dumarating ang sandali ng ating kamatayan, sa paghiwalay ng ating kaluluwa patungo sa portal ng kabilang buhay. Itutunghay sa atin ang ating nakalipas na buhay, sisilipin kung tunay tayong tumalima sa plano ng  Panginoon, at saka tayo makakatanggap ng dakilang hatol: Langit, Purgatoryo o Impiyerno.

Napagnilayan na natin kahapon ang luwalhati ng Langit sa pamamagitan ng kadakilaan ng mga Banal; ngayon naman ay pakaisipin natin ang dalawang nalalabing bahagi ng kabilang buhay.

Magsilayo kayo sa akin! Danasin ninyo ang walang hanggang kaparusahan sa Impiyerno!

Alam na natin na ang Impiyerno ay para sa mga talagang naging sagad-sagaran ang kasamaan sa puso. Dito sila makakatanggap ng dakilang kaparusahan  sa habang panahon. Magsisisi sila, magtatangis at magngangalit ang ngipin, subalit huli na ang lahat. Sa pagkakatapon nila roon ay matitikman nila ang walang-habas na katarungan ng Diyos. Palibhasa, sila ang nagpahirap sa mga kapatid natin sa kanilang buhay sa mundo, ngayon sila naman ang makakatikim ng sarili nilang gamot. Parang sasabihin na lamang nila, sana, sana, hindi na lang ako nagpakasama! subalit tapos na, wala nang ihahabol pa. Sa Impiyerno na sila sa habang panahon, upang magdusa ng sagad sa buto.

Kung tayo'y naniniwalang namatay na tayong kaisa ni Kristo, naniniwala rin tayong mabubuhay tayo kaisa niya. (Ikalawang Pagbasa)

Subalit sa Purgatoryo, bagamat may pagdurusa, may bakas pa rin ito ng pag-asa. Alam ng mga kaluluwang naririto na sila ay makakatanggap rin ng gantimpala sa langit, at makakasama rin nila ang Panginoon sa takdang panahon, subalit hindi ngayon. Hibik ng mga taong naririto ang isang pagkauhaw na hindi lamang mapapatid ng isang basong tubig. Kinakailangan na maranasan nila ang isang dakilang biyaya mula sa Diyos, at hinihintay nila ito kahit na lumampas sila ng isang taon, isang dekada, isang siglo, isang henerasyon. Ang sigaw ng mga tao rito, Panginoon, kailan? Wala silang inaasahan sa kanilang paghihintay kundi ang mga pag-alala ng mga taong malapit at nagmamahal sa kanila.

My heart is restless until it rests in you. (St. Augustine)

Isa lang naman ang panawagan sa atin sa araw na ito, ang ipanalangin silang lahat! Hindi lamang ang mga mahal natin sa buhay, hindi lamang ang mga kaibigan natin. Ipanalangin rin natin sila na mga kinalimutan na ng kabihasnan. Ipanalangin natin ang mga taong biktima ng kawalang-katarungan. Ipanalangin natin silang mga nakalimot sa biyaya ng Panginoon at inisip na lamang ang kanilang sarili. Ipanalangin natin ang mga wala nang nakakaalala. Ipanalangin natin ang mga sanggol na walang-habas na hinugot sa sinapupunan ng ina, at ang mga kabataang nasayang ang buhay sa pamamagita ng suicide. Sa isang salita, ipanalangin nating silang lahat na nasa Purgatoryo, at nasa Impiyerno, nang sa gayon ay matanggap nila ang awa at biyaya ng Panginoon. Huwag natin silang kakalimutan sa panalangin, sa Misa, at  sa bawat indulhensya. Hindi natin nalalaman kung gaanong kalaki ang maitutulong nila sa sandali na tayo naman ang pumasok sa portal ng kabilang buhay. Hindi natin ito nalalaman.

Eh ano naman ang hamon sa atin? Ito lang. Nanaisin mo pa bang magdusa sa Impiyerno? Nanaisin mo pa bang magnasa sa Purgatoryo? Bakit hindi ba natin tumbukin ang Langit ngayon pa lang? Palagi tayong tinatawag ng Diyos sa isang buhay na kasama niya. Walang alinlangan, walang pagdurusa, tunay na kaligayahan. Kahit na punug-puno ng dawang ng pagsubok at tinik ng pag-uusig ang landas ng buhay sa mundo, patuloy pa rin siyang nandiyan uang alalayan tayo! Magkasala man tayo, nariyan ang Sakramento ng Pagbabalik-loob! Nagugutom tayo sa espiritu, nariyan ang Banal na Eukaristiya! May pagdududa man sa puso, patuloy tayong tinatanglawan ng Panginoon sa kanyang Banal na Salita! Sa isang pangungusap, EMMANUEL, Kasama natin ang Diyos! Bakit di pa natin lubus-lubusin at ialay natin  ang isang buhay na ganap at tapat sa kanyang kalooban?

Bago natin isipin ang mga bagay na ukol sa ating kamatayan, isipin at tanungin muna natin sa ating sarili, Ako ba ay nakapaghanda na ng aking buhay para sa pagharap sa Panginoon sa kamatayan? Mas maganda kung naihanda na natin ang ating buhay sa pamamagitan ng mabuting gawa at banal na paghibik, bago tayo mag-isip ng gastusin sa kabaong, libing o urn. Hinihintay tayo ng Panginoon, binbigyan tayo ng panibagong pagkakataon sa araw-araw na mapalapit lalo sa kanya. Huwag nating sayangin ito.

LUWALHATI NG BANAL, HIBIK NG NAGDURUSA (Part 01)

November 01, 2011 

SOLEMNITY OF ALL THE SAINTS

Rv 7,2-4.9-14 . 1Jn 3,1-3

Mt 5,1-12a

===

Ang Unang Araw sa buwan ng Nobyembre ang tinaguriang  Dakilang Kapistahan ng Tanang mga Banal. Mula sa simpleng pag-alala sa mga Martir na nagbuwis ng buhay para sa Ebanghelyo, ngayon ito ay isang Dakilang Kapistahan upang pasalamatan ang Diyos sa lahat ng kanyang mga Banal, na nagsilbing mga saksi ng kagandahang-loob ng Diyos sa lahat ng panahon. Sila ang mga humarap sa mga mabibigat na pagsubok at nagtiis ng matinding hirap, pinapatay pa nga ang iba, ngayo'y tumatanggap ng di-mbilang na pagpaparangal mula sa Diyos at pagpipintuho mula sa ating mga tao.

Ang Ebanghelyo ngayon, ang Beatitudes,  ay isang Timeless Classic dahil sa impact na dala nito sa bawat Kristiyano. Hindi nakakasawang pakinggan, hindi nakakasawang ipahayag. Subalit maitatanong natin, Naisasabuhay pa ba natin ang mga wikang ito ni Hesus? 

Minsan kasi, hanggang sa pakinig na lang tayo. Di na natin nakikita kung ano ang diwa ng Mabuting Balita sa ating buhay, ang mensaheng hatid nito sa atin. Parang Pasko at Mahal na Araw lamang iyan, na ilang taon na at ilang pagdiriwang na ang dumaraan sa buhay natin subalit (aminin na natin),walang pagbabago na nakikita sa ating personalidad. Masakit, subalit ito ang sadyang totoo.

Mapalad kayo... Magdiwang at magalak! Sasainyo ang Kaharian ng Langit!

Kapag nakikita natin ang imahe ng isang Santo, o nababasa ang buhay ng mga Santo, hindi natin maiwasang isipin, talaga? Nagawa niya iyun? Napagdaanan niya iyun? Mukha ngang imposible na napagdaanan nila ang ganoong mga pagsubok o estado sa buhay. May mga inusig ng diyablo, may mga inusig ng taumbayan, may mga binato at sinunog at binalatan ng buhay. Kaliwa't-kanang pagkutya ang dinanas nilang lahat, nagmula ito sa mga tao na hindi naniniwala sa kanilang kabanalan, mga taong naiinggit sa kanilang kabanalan, at mga taong akala ay peke ang kabanalan niya at mas totoo ang kabanalan na taglay nila. 

Iisa lang naman ang ginawa ng mga Santo: Ipahayag ang Kristo  sa bawat panig ng  mundo. Na dahil dito sa ginawa nilang ito ay inusig at pinahirapan sila ng mundo. Subalit sa kabila ng pag-uusig na ito, nagpamalas ang Diyos ng kakaibang mga himala at milagro. May mga nagbalik-loob, may mga gumaling sa sakit, may mga nabuhay na patay, nakiisa pa nga ang mga hayop at  isda kung walang nkikinig na tao. 

Sa dulo ng lahat, Nakita ng Inang Simbahan ang kanilang  kabanalan, at ang di-magmaliw na pamimintuho ng bayan na kanilang pinaglingkuran na dahil dito sila ay itinanghal at  iniangat sa dambana ng mga Banal. Ngayon, malinaw na sila ay kinasihan ng Panginoon, at pinaging-mapalad sa harap ng lahat ng kanilang pinagdaanan.

Naks! Di ko maaabot ang level nila! Iyan ang madalas na sinasabi natin. Dahil daw napaka-extraordinary ng mga narating nila at dinaanan, na parang superhero sa tindi. Subalit ang mga Santo ay minsan ring naging tao tulad mo, at tulad ko! Nabuhay rin sila sa mundo, kumain, uminom, at ginawa ang mga kadalasang ginagawa ng tao. Ang pinakaiwas-iwasan lang nila ay ang magkasala at ang gumawa ng taliwas sa kalooban ng Panginoon, bagkus ay inialay nila ang buo nilang buhay sa pananalangin, pagtuturo at pagsasabuhay ng Ebanghelyo. Dahil dito, sumakanila ang Panginoon, at hindi sila pinabayaan sa mga pagsubok hanggang sa marating nila ang biyaya ng Langit.

Ibig sabihin, kung nakaya nila, makakaya rin natin! Oo, walang imposible kung nais nating maging banal. Walang imposible, kahit na ang pag-uusig ng Diyablo at ng kapwa natin ay ating malalagpasan, basta nais lamang nating maisabuhay ang Kalooban ng Diyos. Sabi nga ng pagninilay natin noong Linggo (Salamat sa mga nakabasa!), Sa mata ng Diyos, lahat tayo ay pantay-pantay, at sa dulo ng ating buhay, kahit na anong tanyag na taglay natin, wala tayong madadala sa kabilang buhay kundi ang ating mga sarili! At taglay ang paalalang ito, isang matinding hamon ang ibinibigay sa atin... ang mabuhay sa Kabanalan. Nagawa ng mga Santo, magagawa rin natin!

Bakit di pa natin pagsumikapang mabuhay na banal at karapat-dapat sa paningin ng Diyos? Bakit hindi pa natin tularan ang mga Santo sa kanilang buhay na hinarap ang mga pagsubok at tinanggap ang Kalooban ng Diyos sa bawat sandali?

Sige ka, kung hindi ka magpapakaayos ng buhay, malamang ay mapapabagsak ka rin sa Purgatoryo...

(Bitin ba? Itutuloy!)