Stood and Guided! (Repost - 2011)

This is actually a repost of what I have last year. After I created this poem, it actually served as my battle cry to those who do not believe in my faith and ideas. We continue to ask for guidance from these two great apostles who led the Church with great vigor, unwavering strength and selfless love.

June 29, 2012

SOLEMNITY OF SAINTS PETER AND PAUL, APOSTLES

Ac 12,1-11 . 2Tm 4,6-8.17-18

Mt 16,13-19

===

We stand unshaken on one rock!

We are guided on one teaching!

We have no fear, we continue our journey,

As One Church: Holy, Catholic and Apostolic!

Never would we stumble upon the devil’s snare,

Nor do the darkness reign over us.

Always does the Lord love us,

Through his blood, he saves us!

To Peter the Fisherman he entrusts the Church,

Giving him the Keys of the everlasting Kingdom.

Hades will never triumph over it;

Death would never prevail in its ports!

Paul stands bearing Christ the Light,

Guide to the gentiles and stronghold of nations.

Once did he persecute the community of believers,

But he died defending the faith sealed on the Cross.

Peter and Paul! Your blood strengthens the faith!

Your life is holy simplicity, your martyrdom great victory!

You led the flock to the knowledge of the Divine;

You left an example through a life of love and sacrifice.

Blessed would always be the Ecclesia!

Blessed forever is the believer in Christ the Lord!

Trials would always come along our way,

But we will always stand, strong and pure!

Blessed be Peter, the leader and key-holder!

Blessed be Paul, the eminent teacher!

Two great Apostles and Fishers of men,

Two great Pillars, Inspiration and Witness!

Pray for the Church, the Pope and Bishops,

Pray for the Clergy, Laity and Religious.

Pray for the continuous propagation of the Faith

Amongst peoples, tongues, race and nations.

We stand unshaken on one rock!

We are guided on one teaching!

Christ leads us to Eternal Life,

At the end of days, with Him we live!

Just believe.

June 24, 2012

SOLEMNITY OF THE BIRTH OF JOHN THE BAPTIST

Is 49,1-6 . Ac 13,22-26

Lk 1,57-66.80

===

Six months before Christmas, we celebrate the birth of the forerunner, the precursor, the one who comes first. John's role in the Salvation history is so important that, next to our Lord and to Mary, he is granted the privilege of having his birth celebrated. His birth is not of man's undertaking; just like Jesus, his coming is more of Divine Providence.

As we look back to the scriptures, we see how Zechariah, the Priest, saw the angel telling him the good news: Your prayers shall be answered. Your wife Elizabeth will bear you a son and you shall name him John. Old and barren, he hesitated to believe the prophecy, which led to his deafness for nine months. 

In silence, he witnessed how God fulfilled his promise to him. As he reflected in the depths of his soul how God manifested his providence to his family, he who did not believed before carefully changed heart. As Elizabeth bears their child, he saw how God had spared them from shame and led them to prominence in his eyes.

His name is Yohannan! At the due time, Elizabeth gave birth to a healthy baby boy. Just as they were about to name him Zechariah like his father, she resisted, telling the mob that his name shall be John (God is gracious.). Though it was their tradition to name the baby boy after his father, they still asked the opinion of Zechariah who confirmed Elizabeth's request.

BENEDICTUS DOMINUS DEUS ISRAHEL! At that moment, Zechariah's mouth was given again the grace of voice, and his first words are full of blessings and praise. He opened his mouth to witnessing how good God is to his family, who raised up the lowly.

What will be the fate of this child? As they witnessed the events, the whole countryside was anxious of what will happen to this child. For them, it is clear that God is with him, and that he shall be tasked to do something. Its fulfillment will come years later when this child would appear in the desert, the cry of one who shouts, Prepare the way of the Lord!

God provides! God always gives his graces to all who ask him, but he gives them in opportune time. Sometimes, we need to wait for days, weeks, years, until we see the fulfillment of our prayers, but upon realizing, we see that God gave us what we need at the right place at the right time.

Let's just believe. Sometimes we are tired of waiting that we just lead ourselves to unbelief. When God's grace comes, we can only say, weeh, dinga?! without reflecting deeply on the circumstances. God is never deaf to our needs; he knows what our desires are, and provides it when he wills.

Nothing is impossible! Even the barren wife is given a son, that's how great our God is. He answered many of our prayers before, even the most impossible ones. He never lets us down, especially if we pray to him with great faith.

But whatever he provides, has a mission! God never gives us something for a fancy; he provides us our needs to help us fulfill our mission in this world, that is to be beacons of God's Kingdom. His grace may give us the strength to preach the Gospel with our whole life. We are called, as we are provided, not to abuse the gifts of Our Father, rather, to be responsible stewards of his providence.

We may ask ourselves, How do I recognize God's grace in my life? Do I see God as a vendo machine who provides me with what I need when I need it, or as a great Father who never lets me down in everything I need, even those which I cannot do?

As we celebrate today's feast, let us remember this thought: God provides us with our needs, even the impossible ones. We just need to believe that he is the great provider, and we peruse these graces as it is supposed to be used. 

Like Saint John, let us be heralds of the Lord ourselves, and let us proclaim God's Love in our own little ways.

Father Almighty, teach us to believe in your providence in all our days. Like Zechariah, help us to reflect your mighty power in the silence of our hearts. Like John, equip us with everything we need so that we may preach the Good News in time and everywhere. Amen.

Mula sa maliit...

Hunyo 17, 2012

Ikalabing-isang Linggo sa Karaniwang Panahon

Ez 17, 22-24 . 2Co 5, 6-10

Mc 4, 26-34

===

Great things start from small beginnings... (sabay inom ng M***... hehehe)

Pamilyar sa atin ang slogan na ito ng isang brand ng chocolate drink. Makikita natin sa mga commercial nito na may pinagdadaanang pagsubok ang mga bata. Iniisip nila kung makakaya nilang mai-shoot ang bola, o magawa ang gymnastic stunt, o matalo ang kalaban sa Taekwondo. Subalit sa isang sandali ng commercial mapapalingon sila sa kanilang magulang na nakangiti ng wagas sa kanila, na parang nagsasabing 'kaya mo yan!' (at dito papasok ang promotion ng produkto). Magkakaroon ng lakas ng loob ang bata at mapagtatagumpayan ang pagsubok. 

Tama nga ang slogan, lahat ng bagay ay nagsisimula sa maliit na pinagmulan. Lahat ng ating mga narating ngayon, mga nakamit na tagumpay o mga di-malilimutang karanasan ay nagbuhat sa mga munti, walang-kwenta, minsan nga'y kinakalimutang mga sinimulan. Di na natin napapansin kung saan ito nanggaling,  subalit nakikita na lang natin ay ang bunga. 

Saan ko nga ba maihahalintulad ang Paghahari ng Diyos? 

Sa linggong ito, dalawang parabula ang pinapakilala ni Hesus, dalawang kuwento ng munting sinimulan subalit nagkakaroon ng hitik at higanteng mga bunga.

Ang unang talinhaga ay tungkol sa manghahasik. Bawat araw ay isinasaboy niya ang munting mga bunga sa parang. Hindi niya namamalayan, lumilipas ang mga araw at buwan hanggang sa dahan-dahang tumubo, umuhay at magbunga ng sagana ang kanyang inihasik. Hindi niya alam kung saan nagbuhat ang mga ito, subalit talos niyang kaloob ito sa kanya ng Diyos. Sa pagdating ng anihan, gagapasin na niya ang ani at dadalhin sa kamalig, puso'y puno ng pagtataka at kagalakan.

Ang ikalawa ay tungkol sa butil ng Mustasa. Sa pagkain natin ng hamburger sa isang fastfood chain o sa iba pang pagkain, madalas nating nakikita yung condiment na kulay dilaw na nakapalaman kasama ng hamburger, iyan ang Mustasa. Subalit bago ito makarating sa ating mga panlasa, ito ay nagbubuhat sa isang munting binhi, halos di na nga natin makita sa liit. Ngunit kung ito ay lumago, napapansin siya ng bawat taong makadaan sa sobra nitong laki, ito nga ay nagiging pinakamalaki sa lahat ng tanim. Nagiging kapaki-pakinabang ito hindi lamang sa tao, kundi sa iba pang mga hayop, kaya't ang mga ibon ay nakakapamugad sa mga lilim nito.

Dalawang bagay ang makukuha natin mula sa pagpapahayag sa linggong ito:

Una, ang Diyos ang siyang nagkakaloob ng lahat sa takdang panahon. Matagal man tayong maghintay ay hindi bingi ang Diyos sa ating mga daing. Sabi nga nila, pray and never worry. Bakit nga ba tayo nag-aalala sa mga bagay ukol sa ating sarili, kung ang Diyos ang pinagmulan ng lahat? At sa pagdating ng sandaling matupad ang ating kahilingan, di ba nga napapaisip tayo kung bakit sa eksaktong oras na iyun dumating ang katuparan ng ating daing?

Ikalawa, lahat ng bagay, kahit tayo, ay nagbuhat sa munting mga sinimulan. Lahat ng ating mga mithiin sa buhay: malaking bahay, magandang rabaho, masayang pamilya, at iba pa, ay nagmumula sa isang maliit na pangarap. Hindi na tayo bago sa mga ito kasi nasabi naman natin sa ating mga sarili noon, paglaki ko magiging ... ako! Sa isang pambatang pangungusap na madalas na binabalewala nagmumula ang lahat ng pagsusumikap, paghihirap at pagtityaga hanggang sa maabot natin ang ating minimithi.

Paano nga ba natin pinapahalagahan ang mga munting sandali sa ating mga buhay? Madalas tayong nakatuon lamang sa mga malalaki at higanteng bahagi ng ating mga buhay, subalit hindi lang doon gumagalaw ang Panginoon. Sa bawat sandali, mula simula hanggang sa katapusan, kasama natin sa paglalakbay ang Diyos. Tinatawag niya tayo na lumapit sa kanya sa bawat saglit sapagkat siya ang pumupuno ng ating kakulangan!

Tandaan natin ito, mga ka-dose: Ang Diyos ang kumukumpleto sa ating pangangailangan. Hindi man natin ito mapansin, subalit batid niya ang lahat ng ating pangangailangan mula simula hanggang wakas. Huwag sana nating ipag-walang bahala ito. Lalo nating ialay sa Panginoon ang lahat ng ating mga naisin at hangarin. Maliit man ito sa paningin, at matagal man kung kamtin, pag ito ay lumago tayo ay nakakapakinabang rin!

Panginoon, sa aming paglalakbay sa buhay na ito, nababatid namin na kami'y iyong sinasamahan at ginagabayan. Pakinggan mo ang aming munting mga pagsamo at tulungan mo kaming lumago patungo sa isang panibagong tao sa piling mo. Amen!

Mula sa Inulos!

Hunyo 15, 2012

DAKILANG KAPISTAHAN NG BANAL NA PUSO NI HESUS

Day of Prayer for Sanctification of Priests

Os 11,1.3-4.8c-9 . Efe 3,8-12.14-19

Jn 19,31-37

===

Marami na tayong hiningi na biyaya mula sa Panginoon, mga posible at imposible; mga magagaan at mabibigat na hangarin na ipinagkakatiwala natin sa kanya sa pag-asang pakikinggan niya ang mga ito. Pinagkakatiwala natin ito sa kanyang Banal na Puso na patuloy na nag-aapoy sa pagmamahal para sa atin.

Nag-aapoy. Ito ang madalas na paglalarawan natin sa Puso ng Panginoon. Kailanman, ay nag-aalab, nagbabaga ang kanyang puso, sinbulo ng kanyang walang kamatayang pag-ibig para sa atin na nanlamig na sa ating pananampalataya sa kanya.

Ngunit hindi lamang ito ang pananaw natin sa Puso ni Hesus. Sa maraming paglalarawan, makikita natin ang Puso ni Hesus na may sugat sa gilid. Mula sa sugat na ito ay dumadaloy ang dugo; gayunman ay patuloy na nag-aalab ang kanyang puso. Bakit ganito ang paglalarawan sa Puso niya? Kung tumutulo ang dugo mula sa sugat, dapat ay di na nag-aalab ang apoy!

Sinaksak ng isang sundalo ang tagiliran ni Hesus at agad dumaloy ang dugo at tubig!


Sa kamatayan ni Hesus sa Krus, inakala ng mundo na ang tampalasang nagsasabi na siya ang tagapagligtas ay namatay na sa Krus sa bisperas ng Araw ng Pamamahinga. Lahat ng nagpakita ng interes na siya'y ipapatay ay nagbunyi dahil wala na ang sagabal sa kanilang pananampalataya.

Ipinaubaya ni Hesus ang lahat sa Ama, at iniyukayok niya ang kanyang ulo. Sa sandaling ito, nagluksa naman ang sangnilikha, lumindol, dumilim, at nagpakita ng kalungkutan dahil ang Salita na pinagbuhatan ng kanilang pag-iral ay wala na.

Namatay na si Hesus, subalit upang makatiyak, isang sundalo ang umulos sa kanyang gilid; mula rito'y dugo at tubig ang masaganang dumaloy. Sa pananaw ng nakakarami, wala itong kahulugan kundi ang pagtiyak na patay na si Hesus. Ano nga ba ang pwede pang i-konek doon kundi ang realidad na patay na nga ang isang tao.

Subalit ang sugat na ito - at ang dugo at tubig - ay palatandaan ng pagmamahal ng Diyos! Sa ating Simbahan, ang sugat na ito ang nagpapakilala na buhat sa kanya ay nagpasimula ang isang Simbahan na sumasampalataya sa kaligtasang buhat sa Diyos. Ang Dugo at Tubig, na sa tingin ng iba ay ordinaryo lang, ay isang pagpapahiwatig na mula sa Panginoong Hesus ay nagbuhat ang mga Sakramento ng Binyag at Eukaristiya, mga sakramento ng buhay at pag-aalay ng buhay.

At kahit na sariwa ang sugat at ang Dugo at Tubig, patuloy na nag-aalab ang kanyang puso! Sa kanyang muling pagkabuhay, at magpahanggang ngayon, walang sawang pinapakilala ng Panginoong Hesus ang kanyang puso na nasugatan man, ay patuloy na nag-aalab para sa atin. Inulos man, at patuloy man ating sinasaksak ng sibat ang kanyang puso dala ng ating kasalanan, ay hindi namamatay ang apoy na buhat sa kanyang puso para sa atin.

Hanggang kailan natin sasaksakin ng sibat at uulusin ang kanyang puso? Buksan natin ang ating mga mata sa ating mga pagkakamali, pagsisihan ang mga ito at ipatakbo ang ating mga sarili sa Puso ni Hesus! Hindi man natin nababatid, palaging nag-aalab sa buhay at pagmamahal ang kanyang puso para sa atin. Biyaya ito mula sa inulos; huwag nating ipag-walang bahala ito.

In Mei Memoriam Facietis.. (QUICK DOSE)

June 10, 2012

SOLEMNITY OF THE BODY AND BLOOD OF JESUS CHRIST

(CORPUS CHRISTI)

Ex 24,3-8 . Heb 9,11-15

Mk 14,12-16.22-26

===

Holy Mass. Eucharist. Misa. 

We have given this Holy Sacrament a good number of names, and attended it much of our Christian life, but do we really understand this Divine Work of our God who loves us so much?

This is my body. This is my blood.

For most of us, the bread we are receiving is just a small piece of circular bread which the ministers give us to eat. We fall in line in each Mass, thinking that we are worthy enough to receive this piece of bread.

But as we say AMEN, we declare that this piece of  bread isn't bread at all! We declare our belief that Jesus is present in the bread, and thus telling the minister, yes, this is the Body of Jesus! We may be unworthy of this grace because of our sins, but Jesus still gives himself for us, for our sanctification and well-being inside and out.

We always go back to the Lord's Supper. Every time we celebrate the Mass, we remember how the sorrowful Lord, on the eve of his death, shared his own life for us and left us an everlasting memorial so that we may always remember how he loved us until his death on the Cross.

Times had changed, and so does the way we celebrate the Sacred. But the appreciation of the presence is still there, as we fill our churches every Sunday, singing hymns, listening to readings and receiving the body of Jesus. We are a part of the big assembly of God's people who continuously offer with Jesus, our lives with his, our prayers and aspirations with his, believing that this sacrifice is pleasing to God the Almighty Father.

Do we appreciate Jesus' loving presence in that small host we receive? Are we spiritually composed before receiving him in Holy Communion, by going first to the Sacrament of Penance? Do we believe that what we receive is Jesus in all his love, sacrifice and life? Outside the Mass, do we live as one holy sacrifice, living and loving in memory of Jesus?

This Sunday which we dedicate to the Body and Blood of Jesus, let us remember that our life as Christians is centered on the Blessed Eucharist, and that we do this IN MEI MEMORIAM!

KASAMA mo hanggang sa wakas!

(As presented in U-Speak, a radio program produced by the Institute of Preaching Lay Missionaries. It airs every Saturday, 6:30-8:00 PM over 102.3 Radyo Dominiko ng Manaoag. U-Speak is hosted by different IPLM members, including Bitoy who went on-air last June 02 2012,) 

Hunyo 03, 2012

DAKILANG KAPISTAHAN NG BANAL NA TRINIDAD

Dt 4,32-34 . Rom 8,14-17

Mt 28,16-20

Ang Diyos. Maraming pagkakataon na natin siyang nakaniigan, nakilala at nagging kasama sa paglalakbay. Sa Simbahan noong tayo’y nabinyagan, sa eskwela noong tinuruan tayo ng katekista, sa organisasyon noong nagsimula sila ng meeting sa panalangin. Maraming pagkakataon na nating narinig ang kanyang pangalan.

Subalit talaga nga ba’ng kilala natin siya? Nararamdaman nga ba nating kasama natin siya?

Sa araw ng pagdiriwang ng Dakilang Kapistahan ng Banal na IsangTatlo, Ama, Anak at Espiritu Santo, mapapakinggan natin sa mabuting Balita si Hesus na nagbibilin ng ganito: Humayo kayo, ipangaral ang Magandang Balita sa lahat ng bansa, binyagan sila sa Ngalan ng Ama, Anak at Espiritu Santo, at ituro ang lahat ng ipinahayag ko sa inyo.

Tayo ay tinatawag ng Panginoong Hesus na ipangaral ang Mabuting Balita: na ang Diyos ay isang mabuting Ama, sa kabila ng ating kahinaan at pagkakamali ay sinugo niya ang kanyang Anak upang tayo ay iligtas sa kanyang kamatayan sa Krus. Sa kanyang Muling Pagkabuhay at pag-akyat sa Langit ay isinugo naman niya ang Espiritu Santo upang patatagin ang lahat ng naniniwala sa kanya at tuparin ang kanyang atas na gawain na ipakalat sa buong mundo ang Mabuting Balita, at ialay ang buhay sa pagmamahal at paglilingkod sa kapwa, kahit na kapalit ay sariling buhay.

Sa ating patuloy na paglalakbay at paglilingkod sa mundo ng karimlan at kadiliman, nangangako si Hesus, sa ngalan ng Ama at ng Espiritu Santo: Ako’y kasama ninyo hanggang sa wakas ng panahon!

Marami sa atin ay natatakot na kilalanin ang Diyos dahil sa di-mabilang na dahilan. Yung iba, dahil malayo ang loob nila sa Diyos. Yung iba, dahil natatakot silang parusahan ng Diyos dahil sa mga kasalanan nila. Yung iba, dahil naniniwala silang walang Diyos. 

Subalit sa atin na pinagpahayagan ng Mabuting Balita, natatalos nating kilala natin siya, marami na siyang nagawang mabuti at matuwid sa buhay natin, patuloy niya tayong pinagpapala. Tayo ang tinatawagan na ipakilala ang Diyos sa iba na takot o ayaw siyang kilalanin. Sa pamamagitan natin, mararamdaman rin nila na Kasama nila ang Iisang Diyos na Tatlong persona.

Kilala nga natin ang Santisima Trinidad. Sinasamba at pinagpipitaganan. Tuparin natin ang kanyang atas, na ipakilala siya sa iba, nang maramdaman ng buong sangkatauhan na Kasama natin siya hanggang sa wakas!