UMPISA NA NG LABAN!!!

March 09, 2011

Ash Wednesday

Jl 2,12-18 . 2Cor 5,20-6,2

Mt 6,1-6.16-18

==========

Memento, homo, quia pulvis es, et in pulverem reverteris.

O, ano yang nasa noo mo? Uling? Burak? Bakit may itim ka dyan, at korteng Krus pa?

Ahh,,, abo naman pala!

Kapag nakakita ka ng mga taong may dumi sa noo, tumingin ka na sa kalendaryo mo at siguradong Ash Wednedsay na. Opisyal na namang nagsimula ang apatnapung araw na pakikibaka laban sa ating sarili, at sa kasamaan na pumapaligid sa atin. Paghahanda na rin natin ito para sa nalalapit na pagdiriwang ng Pasko ng Pagkabuhay.

Tatlong P ang panawagan sa atin ng Inang Simbahan tuwing Kuwaresma: Panalangin, Pag-ayuno at Pagkawanggawa. Taon-taong ganito ang tawag sa ating mga Kristiyano tuwing nagsisimula ang panahong ito. Hindi nagsasawa ang Simbahan na manawagan sa kanyang mga anak upang magtimpi at magsakripisyo sa loob ng iilang linggo.

Ang tanong ay pumapasok rito: tumutupad nga ba tayo sa panawagang ito ng Simbahan? Madalas kasing pagkatapos ng pagpapahid ng noo pag Ash Wednesday, ang sinasabi ng Katolikong Pinoy ay, “sige… see you na lang sa Mahal na Araw!” Babalik muna siya sa ordinaryong pamumuhay, at makakaramdam na lang ulit ng pagsisisi kapag may mga ‘santo’ na ang mga araw ng sanlinggo. Di ba masaya?

But Lent doesn’t end every Ash Wednesday only to return on Holy Week. Every day within the six weeks of Lent is a call for us to repent, to be sorry for our sins, and to acknowledge that there is a God who is compassionate and forgiving to those who return to Him. We are called to reflect on how Jesus died for our sake, how he suffered and sacrificed for our salvation. Happy are those who see this grace from God, for they are truly walking in the path of happiness!

At hindi natin ito mare-realize kung hindi natin gaganapin ang tatlong bilin sa atin ng Inang Simbahan tuwing Kuwaresma:

Panalangin. Hindi iyung dasal lang ng dasal. Babad kasi tayo sa mga salita na hindi na natin nakikita ang nakapailalim na kahulugan rito. Sa ating panalangin, ay kailangan rin nating manahimik upang marinig nating magsalita ang Diyos sa ating kalooban. Prayer is always a two-way communication between God and his son, parang ama at anak lang ang datingan. Hindi kailangan ang loudspeaker upang sabihing nagdarasal tayo. As long as we dwell into our sacred space when we pray, siguradong we are in the right track.

Pag-aayuno. Sa 365 na araw na nasasayang natin sa pagkain ng sobra, pag-inom ng matindihan, at pagiging malaswa sa mga bagay-bagay, naglalaan ang Inang Simbahan ng apatnapung araw upang huminto tayo, maging mahinahon, at magpigil. Parang sinasabi sa atin na “Chillax lang, anak!” Naku! Lalo na’t araw ng ayuno at abstinensya ang araw na ito. Maging matapat tayo. Sino kaya sa atin ang hindi pa kumakain sa loob ng nakalipas na mga oras? Malamang, karamihan ay di-pinansin ang panawagan ng fasting at ang ginawa ay fast-eating. Naku! When will we learn?

Pagkakawanggawa. Iba na ang usapan pagdating sa pagtulong sa kapwa. Yung iba, con todo litrato pa kung mamamalimos sa mahihirap. Yung ilan, iniisip na kapag nakapaghulog na sila ng barya sa lata, ay nagawa na nila ang kanilang obligasyon. We can never give alms if it does not come from our hearts. And we can never help others if we boast it to others. Almsgiving means humble service, hindi iyung pakarang serbisyo. Lagi nating iisipin sa pagtulong sa kapwa na ginagawa natin ito hindi para sa ating sarili, kundi sa kapakinabangan ng ating kapwa.

Isang malaking labanan na naman ang nagsisimula sa araw na ito. Maraming nag-iisip na parang isang ritwal na lang ito taun-taon na kailangan nilang simbahan at ganapin bilang obligasyon. Marami ang nag-iisip na ito ay isang pabigat – isang dumi lang sa noo –  na nagpapaalala ng kung gaano kabigat ang kanilang mga pagkakasala na hindi nila magawang talikdan dahil dito sila masaya.

Ngunit tignan natin ang pagkakataong ito hindi bilang pabigat, ngunit isang pagkakataon upang magsisi at bumalik sa Diyos. Oras na upang maghanda! Panahon na upang harapin ang ating mga kahinaan. At sa ating paglalakbay patungo sa Pasko ng Pagkabuhay, nakakasiguro tayong magtatagumpay tayo sa ating hangaring maging tunay na anak ng Diyos at kapatid ni Hesus na namatay at muling nabuhay para sa atin.

O, iyang abo sa noo mo? Huwag mong huhugasan iyan ah! Tanda iyan na nakikiisa ka sa pag-uumpisa ng laban. Simulan na ang pakikibaka! KUWARESMA NA!!!