Saturday, April 30, 2011

APRITE LE PORTE A CRISTO!!!!

May 01, 2011
Second Sunday of Easter
Divine Mercy Sunday
Ac 2,42-47 . 1Pt 1,3-9
Jn 20,19-31
===


Maraming kaganapan sa araw na ito. Ngayong Ika-isa ng Mayo ay ang Pista ni San Jose na manggagawa. Siya ang patron ng lahat ng mga manggagawa, kahit anu pa man ang iyong trabaho sa buhay basta gumagawa ka ng naaayon sa kalooban ng Diyos at ayon sa iyong sinumpaang tungkulin. Subalit sa taong ito, ay ipinagpapaliban muna natin ang Kapistahang ito (ngunit hindi ang pagpaparangal) upang bigyang daan ang mas higit na pagdiriwang.

Ngayon ay ang Ikalawang Linggo ng Pagkabuhay. Mula pa noong 2000 ay dineklara na itong DIVINE MERCY SUNDAY, ayon sa mga pagpapahiwatig ni Hesus kay Santa Faustina Kowalska. Humiling ang ating Panginoon ng pag-alala sa kanyang oras ng kamatayan (3:00 PM), at pagtatalaga ng isang pista na magpapaalala sa atin ng dakilang habag ng Diyos lalo na sa mga taong nagsisisi at nagbabalik-loob sa kanya. Ito, ayon sa ating Panginoon, ay ating ipagdiriwang tuwing Linggo makalipas ng Pasko ng Pagkabuhay, at ngayon nga iyun.

Ngunit gayun pa man, ay nagkakaroon pa ng isang malaking dahilan upang ipagdiwang ang araw na ito. Ngayon kasi, May 01, ay idedeklara ng Simbahan sa pamamagitan ng Kanyang Kabanalan Benito XVI ang yumaong Papa Juan Pablo II bilang isang Beato. Siya ay naging malapit sa puso ng bawat Kristiyano, lalo na ng bawat pamilya, kabataan at indibidwal dahil sa ipinakita niyang enthusiasm, interes, at kababaang-loob. Itong pagdiriwang na ito ay nagbubunsod sa ating lalong magdiwang at ipagbunyi ang Panginoon na naghahatid sa atin ng kapayapaan at dakilang awa ngayong araw na ito.

APRITE LE PORTE A CRISTO!

Sa kabila ng kaba at takot na nararamdaman ng mga alagad ay dumating si Hesus kahit na sarado ang pinto. Ang luwalhati na kanyang taglay ay higit sa anumang bagay dito sa ating mundo. Kaya nitong tumagos sa matigas na bakal, kaya rin nitong pumasok sa kaibuturan ng ating mga puso. Walang makakahigit sa kapangyarihang taglay ng Anak ng Diyos na Muling Nabuhay!

Si Hesus ay dumating sa piling ng mga alagad na ang bati, Pax Vobis! Shalom! Kapayapaan ay sumainyo! Tinatanggal ni Hesus ang lahat ng ating mga alalahanin, agam-agam, at mga suliranin sa buhay. Tinatanggal nga niya ito at pinapalitan ng kanyang mapanligtas na kapayapaan. Higit sa lahat ng kapangyarihan sa mundo, ang kanyang kapayapaan LAMANG ang ating masasandigan sa oras na tayo ay nag-aalanganin. 

Alanganin. Ito ang naging pinta ng personalidad ni Santo Tomas. Hindi ako maniniwala sa inyo! Isusuot ko muna ang daliri ko sa mga sugat niya. Napaka-imposible ng mga sinasabi ninyo! Tiyak ang korte ng pananalita ni Tomas. Nag-aalinlangan siya kung totoo ngang nabuhay ang Panginoon. Malay ba niya, baka nga nagsisinungaling lang sina Pedro at mga kasama niya. 

Ngunit sa dulo ng lahat, sa ikawalong araw, ay napagmasdan ni Tomas ang luwalhati ni Hesus, at wala na siyang nasabi pang iba kundi, Dominus meus at Deus meus! Sapat nang makita niya si Hesus na buhay upang maniwala siya. Ang pag-aalinlangan ay napalitan ng kapayapaan, ng pagtitiwala.

APRITE LE PORTE A CRISTO!

Kung ilalagay nga natin ito sa kasalukuyang pananalita, ay masasabi nating, Weeh. May Diyos? Hindi ako naniniwala. Hangga't hindi niya ako sinasagip sa kahirapan, hangga't hindi niya ako binibigyan ng sagot sa problema ko, hangga't hindi ko naiintindihan ang buhay ko, hindi ako maniniwala sa kanya.
Ito nga ang kadalasang bukambibig ng mga taong hindi masyadong 'ramdam' ang Diyos sa buhay nila. Mga taong nais lang ay ang mga bagay tungkol sa sarili nila at wala na. Mga kapatid! Ito ang bukambibig ng karamihan sa atin. Kung nalalaman lang natin na hinihintay tayo ng Panginoon na lumapit sa kanya. Hinihintay nga niya tayo sapagkat nais niya na tayo ang magbukas ng ating mga sarili sa kanya. Kung hindi natin ito kaya, ay habambuhay tayong matutulad kay Tomas, at palagi na lang nating pag-aalinlanganan ang kapangyarihan ng Panginoon.


Ang mensahe ng araw na ito ay napasimple lang. Manalig tayo at magtiwala sa Diyos! Umiikot ito sa mga salitang JESUS, I TRUST IN YOU. Ang Hesus na ito ay dumarating ngayon, tinatawag tayo at sinasabi sa bawat isa sa atin, Pax Vobis! Siya ay Diyos na muling nabuhay, at nais niya tayong mailigtas mula sa kadiliman ng kasalanan, at mula sa kadiliman ng ating mga sarili.
Sabi nga ni Beato Juan Pablo II, Huwag matakot! APRITE LE PORTE A CRISTO! Buksan ninyo ang mga pintuan para kay Kristo! Sa kabila ng ligalg na dala ng mundong ito, tinatawagan tayo ng araw na ito na buksan ang pintuan ng ating mga puso. Buksan nga natin ito at ipaubaya sa Diyos ang lahat ng ating mga alalahanin, suliranin at agam-agam sa buhay. Tulad ni Santo Tomas, sabihin natin, PANGINOON KO AT DIYOS KO! HESUS, NANANALIG AKO SA IYO!!!


Bilang pagpaparangal sa Beato Juan Pablo II, aking ibinabahagi sa inyo ang awit na magsisilbing Imno ng Beatification Rites ngayong araw na ito. Ito po ang APRITE LE PORTE A CRISTO, ni Msgr. Marco Frisina...




Sunday, April 24, 2011

The Witnesses...

April 24, 2011
THE RESURRECTION OF OUR LORD JESUS CHRIST
Easter Sunday Mass
Ac 10,34a.37-43 . 1Cor 5,6b-8
Morning Mass: Jn 20,1-9
Evening Mass: Lk 24,13-35
===

CHRISTUS RESURREXIT!!! ALLELUIA!!!

The overflowing joy continues today in the Solemnity of Easter, which began last night with the great Vigil. We witnessed last night how God loved us through the course of time. And in the Gospel, we witnessed how the women had the jive of joy and fear knowing that their Master is alive. We heard most especially the words, Be not afraid... to proclaim God's saving world amidst the world of secularization and chaos.

We especially see this in the eyes of the chosen few which are the highlights of today's Gospel accounts. Peter and John, Mary Magdalene, and the two disciples of Emmaus.

First, we look into Mary Magdalene. Being the Apostle to the Apostles, she served as the first witness to the miracle of the Resurrection (according to the scriptures; Mary the Mother of the Lord was the first to see him according to tradition, thus the Salubong). She loved the Lord so much, and she cannot take the fact that the tomb is empty. Thus it was to her that the Lord appeared first, as a gardener. 

Next were John and Peter. These two great companions of Jesus were awe-stricken upon seeing the empty tomb. A little doubt is still shown in them, for they did not yet understand the scripture that he had to rise from the dead. But as they reached the tomb and saw the burial clothes, they believed that something supernatural happened. But the Lord did not appear to them until that evening.

We also look in the two unnamed disciples who had gone home to Emmaus in gloomy faces. They never thought that it all ended there. They did not knew that the stranger who walked with them on their way home and discussed the teachings and the prophecies about the Son of Man is Jesus himself. They only noticed him when they invited him to stay at their home for the night, when he broke the bread and disappeared. It was then that their eyes were opened and recognized him.

So in the different Gospel accounts proclaimed today, we see the Lord appeared to these witnesses in a way different from the other. He manifested himself at one, he only left signs on the other, and he came unnoticed on the last. But these appearances lead us to but one reality: THAT JESUS IS INDEED RISEN! He may come in different manifestations, he may leave certain signs but not show his physical and glorified body, but nevertheless the message is still clear, that Jesus has resurrected from the dead, and lives forevermore.

Mary Magdalene, John, Peter, and the Two disciples of Emmaus. They saw the Lord in different situations and believed. But what for us?

Nowadays, people ask God for signs that something would happen. Lord, give me a sign... When God grants it, we believe at that instant. Signs may come in different forms: may makita tayong kakaibang hiniling natin sa Diyos, or may ma-encounter tayo na isang tao na hindi naman talaga natin ine-expect. When the sign is not granted, we go in remorse, knowing that this is not God's will.

But to ask God if he is really there, we don't need to ask for signs anymore, because we really know that deep within our hearts Jesus is there, igniting our desires to be witnesses of His resurrection. He leads us through our day-to-day activities, guiding us on what to do. For a real Christian, this is enough, Dayenu, for him to see the presence of the Lord. This is enough for him to be considered as a witness.

We are the Easter people! We live and witness through our everyday in the joy of the Resurrection of our Lord. We are witnesses of God's grace of faith through Baptism. We are witnesses of his love in the middle of war and strife. We are witnesses to His promise of eternal and everlasting life through our works of mercy, charity and holiness. 

And these tell enough that we are indeed witnesses of Jesus' Resurrection. These are the reasons why we celebrate today's great feast with overflowing gladness. These are the reasons why we continue to live and die for our faith, for we know that he will never leave us alone in those trying moments.

Let's move onward to Easter with this joy in our being. Let's continue proclaiming and giving witness to God's infinite mercy and love, through which our Lord Jesus gave his life and got it back again through his resurrection. Let's hope for his guidance and inspiration through the journey. Let's believe the greater in the mysteries of our faith. Most of all, let's love the more like Jesus did, offering his life for us and rising into glory through his far greater love.

Once again, our greetings on the occasion of the Feast of all feasts. May the Risen Lord be with us, and may we be greater witnesses of his resurrection! 

Saturday, April 23, 2011

MAGANDANG GABI!!!

April 23, 2011
THE RESURRECTION OF OUR LORD JESUS CHRIST
Vigil in the Holy Night of Easter
Gn 1,1-2,2 . Gn 22,1-18 . Ex 14,15-15,1 . Is 54,5-14
Is 55,1-11 . Bar 3,9-15.32C4.48 . Ezk 36,16-17a.18-28 . Rm 6,3-11
Mt 28,1-10
===

...Hæc ígitur nox est...

Kung meron mang magandang gabi sa kasaysayan ng buong mundo, sigurado ako, ito na iyun. 

The Paschal Candlelight that this night brings dispels the darkness that the world is carrying for many generations of sinful men. The sounds that this night resonates brings to dumb silence the wailing of sin and death haunting over all the souls. The character that this night has brings to change every stumble and every fall that man had undergone through time unknown.

Everything in every time and place changed and came to a holy being because of this night. And this night has a name... EASTER NIGHT.

Sa mga nakalipas na mga henerasyon, hanggang ngayon, ipinagbubunyi ng Sambayanang Kristiyano sa buong mundo ang matagumpay na pagtawid ni Hesus mula sa kamatayan patungo sa buhay. Ang gabi na ito ang siyang katuparan ng ating kaligtasan. Sa gabing ito nasaksihan ng buong sansinukob ang kapangyarihan ng Diyos, na kahit ang kamatayan at ang impiyerno ay sumusunod sa kanya.

Sa nakalipas na mga panahon ay nasaksihan ng mundo ang pag-ibig ng Diyos na kahit na nagkasala na ang tao, ay ninais pa rin niyang may magligtas sa kanila mula sa tanikala ng diyablo. At ito nga ay ang kanyang bugtong na Anak, si Hesus, ang tupang maamo na inialay para sa lahat. Siya na pinatay ng mga Hudyo dahil sa 'paglapastangan' sa Diyos, ngayo'y muling nabuhay upang ipamalas kung paano siya itinampok ng Diyos na higit sa lahat. 

Siya ang dahilan kung bakit napakaganda ng gabing ito. Gabi na higit sa lahat ng gabi. Gabing pinagpala, Gabing mahiwaga!

====

Siyam ang pagbasa ngayon, na kung iisa-isahin ay mamamalas natin kung gaano naging mapagmahal ang Diyos sa mundo at sa tao na kanyang ginawa sa kanyang imahe at kalikasan. Now, let's look first at every reading before we dwell into the Gospel so that we could understand every proclamation deeply.

Una nating makikita ang paglikha ng Diyos sa mundo at sa tao. Nilikha niya ito na ayon sa kanyang kagustuhan. Siya ay natutuwa sa kanyang mga ginawa, at wala siyang nilikhang mali o taliwas sa kanyang nais. Nilikha niya ang tao dahil nais niyang tayo ang mamahala sa buong sangnilikha. Subalit dahil sa pagkakamaliat pagkakasala rin ng tao kaya tayo ay nagkaroon ng dakilang kaparusahan: Kamatayan.

Ikalawa nating masasaksihan ang dakilang paghahandog ni Abraham kay Isaac doon sa bundok ng Moria. Kahit na alam niyang kay Isaac magmumula ang lahing pinagpala ng Diyos, sumunod pa rin si Abraham at handang inialay si Isaac sa Diyos. Nakita naman ng Panginoon ang pagiging masunurin ni Abraham, kaya lalo pa niya itong pinagpala.

In the third reading, we shall witness the love of God towards Israel, manifested on the wondrous passing of the whole nation through the Red Sea on dry land and away from the Egyptians. This is the event which defined the fidelity of God towards his chosen people, and how he listened to their cry.

The following readings show how God loved - and continues to love -  Israel. He always remembers them especially at their times of trouble and never leaves them confounded (4th Reading), provides them with every material and spiritual blessing that they can have (5th Reading), including Divine Wisdom of knowing what is right and wrong (6th Reading). He desires everyone to rise up from the ashes of sin and cleanse us with the water of life, after which he will lead us to his Divine Dwelling wherein we shall consider him as God and he will consider us his chosen people. (7th Reading).

At sa wakas, sa sulat ni Pablo ay pinapaalala sa atin ang bisa at hiwaga ng Sakramento ng Binyag na ating tinanggap. Sa sakramentong ito, namamatay tayong kaisa ni Kristo sa Krus, at kaisa rin niya tayo'y nabubuhay na bilang kanyang kapatid at mga anak ng Diyos.

=====

Ito ang misteryong bumabalot sa gabing ito, na ang kaganapan ay mapapakinggan natin mula sa pagsaksi ni San Mateo. Ang mga babaeng ligalig at nalulumbay sa pagkamatay ng Maestro ay nagulat sa kanilang nakita: isang bukas na libingan, isang anghel na nagbabantay, at mga tanod na lupasay sa lupa. 

Nagtataka ang mga babae sa kanilang nasaksihan, subalit sinabi ng Anghel, Huwag kayong matakot...alam kong hinahanap ninyo si Hesus...wala siya rito...SIYA'Y MULING NABUHAY!!!

Nang sila ay sinugo ng Anghel upang ibalita ito sa mga alagad, nakita nila si Hesus na muling nabuhay. Sinabi rin niya sa mga kababaihan, Huwag kayong matakot. Sabihan ninyo ang mga kapatid na tumungo sa Galilea; doon nila ako makikita.

Siya'y muling nabuhay! Ito ang pinakamensahe ng magandang gabing ito. Ang Panginoong Hesus na namatay, ngayo'y buhay! Kapiling natin siya! Kaisa, karamay! Naranasan na niya ang pahirapan, naramdaman na niya ang mamatay, kaya ramdam at abot niya ang bawat isa sa atin. Ngayon nga'y ginugunita natin ang kanyang dakilang pagtawid tungo sa liwanag ng buhay! 

Ang kanyang pagkabuhay ay nagdadala ng pag-asa sa atin! Para sa mga nakatanggap ng Sakramento ng Binyag, ito ang pinakarurok ng ating pinananampalatayan. Para sa buong Simbahan, ito ang dahilan ng ating pag-iral. At para sa ating nananamplataya, ito ang simula ng ating bagong buhay sa Diyos. Walang duda, ang ating ginugunita sa Magandang Gabing ito ay ang mismong sentro ng ating buhay bilang isang Kristiyano, at bilang isang nilalang ng Diyos!

Ilang beses na nga ba nating hindi pinansin ang hiwagang ito? Sa maraming Easter na na dumaan sa atin, ilang beses na nating narinig ang mga katagang He is Risen! subalit hindi ito itinimo sa ating puso; parang wala lang. Patuloy tayo sa pamumuhay sa ating sarili; patuloy tayo sa pagkakasala. Walang pakialam, walang nais na makialam. Walang dahilan para magbunyi. Basta tayo, tayo at tayo lang ang mahalaga!

Subalit pansinin natin ang Panginoon ngayon! Dumarating siyang muling nabuhay upang sabihin sa atin, Huwag kayong matakot! Napagtagumpayan ko na ang mundo! Damhin natin ang biyayang nagmumula sa kanyang puso na laging bukas para sa mga taong nais makahanap ng pamamahinga at lakas sa gitna ng sugatang buhay. Damhin natin ang kanyang pagmamahal at ang pagmamahal ng kanyang Ama sa atin na hindi ipinagkait ang kanyang anak upang tayo ay tubusin. 

Ito rin ang siyang panawagan sa ating mga binyagan na inabot ng makabagong panahon: ang ipahayag sa lahat na merong Diyos na nagmamahal, na sinugo niya ang Anak niyang si Hesus upang iligtas tayo. Sa isang kabihasnang lumalaban sa sekularisasyon ng mundo, isang hamon ito para sa atin na bininyagan sa Tubig at Espiritu  na isigaw sa mundo na merong isang gabing maganda na kung saan ang taong namatay sa Krus ay muling nabuhay, nagising na maningning sa kapangyarihan at lakas. At handa siyang lumapit sa atin upang pahirin ang mga luha natin sa mata, palakasin ang ating loob at bigyan ng kanyang Espiritu ng kaliwanagan.

Tunay nga na maganda ang gabing ito. Huwag nating sayangin ang biyayang dumarating sa atin. Tanggapin natin ang biyayang nag-uumapaw sa gabing ito na pinagpala sa lahat! 

MAGANDANG GABI!!!


CHRISTOS ANESTI! ALITHOS ANESTI! 
ALLELUIA!!!

A BLESSED EASTER TO EVERYONE!!!
From: UrDose.blogspot.com

Friday, April 22, 2011

BIYERNES SANTO PO NGAYON!

April 22, 2011
GOOD FRIDAY OF THE LORD'S PASSION
Is 52,13-43,12 . Heb 4,14-16.5,7-9
Jn 18,1-19,42
=====

At siya ay pumanaw para sa atin. Namatay siya sa Krus para tayo'y iligtas. Sa kanyang mga sugat, tayo ay gumaling.

Parang lumang tugtugin, no? Lagi na lang natin itong naririnig, na si Kristo ay mahal tayo, kaya siya namatay para sa atin. Nakakasawa, nakakabobo kasi paulit-ulit, sabi ng ilan. Eh ano'ng pakialam ko, sabi pa ng iba. Para sa iba, old school na ang paggunita natin ngayon sa kamatayan ni Hesus. Mas mahalaga pa ang pagiging gangster at pagfi-fliptop, ang pagiging adik sa droga at sex at ang pagsuporta sa mga bagay na tumututol sa paglikha ng buhay. 

Ngunit para sa taong nananampalataya na minsan ay may isang taong namatay para sa kanya, ito ay isang balita ng pag-asa, isang balita ng buhay! Nakikiuso siya kahit papaano, ngunit hindi maiaalis sa kanya ang taos na pagmamahal sa Panginoong tumubos sa kanya. At kahit kailan ay hindi ito matutumbasan ng kinang ng kayamanan ng mundong ito.

Ngayon po ay Biyernes Santo (aba! Intro pa lang pala yung nasa itaas!?!), at sa malungkot na paligid ay atin talagang mararamdaman ang kadakilaan ng ginawa ni Hesus, ang tupang maamo na pinatay para iligtas ang mundo. Normal na sa ilan ang makitang may gumagapang at nagpupuryos sa kalsada (ingat lang po sa inyo ah, baka magka-heat stroke kayo!), maraming tao sa ating mga simbahan lalo na sa serbisyo ng Pitong Huling Wika, Pagparangal sa Krus at Prusisyon ng Paglilibing. Ang iba ay nasa bahay lang, nagpapakaridad o walang ibang ginagawa kundi mag-movie marathon.

Napakalayo na nga ng ating paggunita ng araw na ito sa pinakaunang paggunita ng mga Hudyo rito may 2000 taon nang nakakaraan. Hindi tulad natin ngayon na ginugunita ang taong namatay sa Golgotha, sila ay isang bayan na kinasusuklaman ang taong iyon, na kanilang nakasama at nakapiling. Siya na nagpagaling, nagpalayas ng masamang espiritu at nangaral ng Mabuting Balita, heto't kanilang ipinapatay sa kanyang 'paglapastangan' sa ngalan ng Diyos at pagsasabi na siya 'daw' ang Anak ng Diyos.

Kung pakikinggan ang ating pagpapahayag ngayon, para siyang isang powerhouse drama sa dami ng ating makikitang personalidad. Andyan si Pedro, na alam nating nagtatwa kay Hesus. Si Hudas, ang batikang taksil na nagturo sa mga awtoridad kung nasaan si Hesus. Sina Anas ay Kaypas na mainit ang dugo kay Hesus na gusto nila talaga siyang ipapatay. Si Barrabas na 'special mention' lang naman ay nang-agaw pa ng eksena at pinalaya imbes na si Hesus. Si Pilato na tulirung-tuliro at hindi alam ang gagawin kung susundin ba ang pulso ng bayan o ang tibok ng kanyang konsensya. Andyan rin ang mga sundalo ni Pilato na, palibhasa'y walang idea sa mga nangyayari, ay winalanghiya ang ating Panginoon, pinaghahampas siya at pinutungan ng korona ng tinik; pati ang balabal ni Hesus ay pinag-tripan rin. At hindi mawawala ang taong-bayan na dahil sa kinang ng salapi at pambubulag ng Sanedrin ay mas ninais na ipapatay si Hesus imbes na iligtas siya.

Pero hindi lang naman mga kontra-bida ang may eksena sa ating Ebanghelyo ngayon. Andyan rin naman si Juan, ang alagad na hindi nang-iwan hanggang sa paanan ng Krus ng kanyang Guro. Ang mga babaeng nananangis at walang magawa sa kinahinatnan ng Panginoon. Si Jose na nagkaloob ng linong panakip sa labi ng ating Panginoon, at si Nicodemo na nagpahiram ng libingan para kay Hesus. At sa lahat ng mga binanggit ko, ay pumapangalawa kay Hesus si Maria, ang kanyang Ina na matapang na humarap sa pagsubok na ito at nagpakatatag para sa kanyang minamahal na Anak na alam niyang walang ginawang anuman. 

Dalawa ang panig sa araw na ito: Ang panig ng buhay, at ang panig ng kamatayan. Ang mga taong nais na ipapatay si Hesus, at ang mga taong nagmahal sa kanya hanggang sa huling sandali. At si Hesus ang nasa sentro ng paglalabang ito.Si Hesus na siyang naging biktima ng mundo na ayaw siyang tanggapin. Si Hesus na tinanggap ang kamatayan ng isang mamamatay-tao. Si Hesus na hindi sumuko kahit na hinampas na siya, pinutungan ng tinik at pinako sa Krus. Si Hesus na namatay at inulusan pa ng sibat para masigurong wala na siyang buhay.

Itong Hesus na ito ang dahilan ng ating paggunita sa araw na ito. Siya ang nangungunang dahilan kung bakit tayo ay patuloy na nabubuhay, binibiyayaan at pinagkakalooban ng mga pagpapala. Samantalang ang iba ay walang pakialam, tayo ay nagkakatipon, sama-sama na nagpapahiwatig ng paggalang sa taong namatay sa ating pakinabang. Tayo ay humahalik sa kanyang Krus, na natataos nating tayo sa huli ay mamamatay na kasama niya. 

Patuloy ang paglalabanan ng buhay at kamatayan sa ating panahon. Mula sa di-mamatay-matay na RH Bill sa ating kongreso, hanggang sa walang habas na pagkitil sa ating Inang Kalikasan (na nagpapaalala sa akin na ngayon rin pala ay Earth Day.), hanggang sa mga nangyayari sa ating kapaligiran: katiwalian, pag-aabuso, panlalamang, at pagpatay sa ating kapatid, pisikal man o sa pamamagitan ng dila. 

Sa isang sosiyedad na inaagawan ng sekularisasyon ng pananampalataya, talagang napakahirap pumili kung saan papanig: sa buhay o sa kamatayan. Hindi ka in kung hindi ka papanig sa gawain ng mga taong masasama. Hindi ka in kung magsisimba ka... simbang labas. Hindi ka in kung hindi ka laging naka-online sa Facebook imbes na lumabas upang manalangin sa ating simbahan. Hindi ka in kung susundin mo ang usig ng konsensya. Hindi ka in kung hindi ka pabor sa RH Bill, at sinusundan mo ang payo ng mga 'Damaso' (sabi ni Carlos Celdran.)

Ibang-iba na ang panahon ngayon. Ginugunita natin ang kamatayan ng may-akda ng buhay, ngunit ang ating mga puso ay kumokontra sa buhay! Lagi nating tatandaan ang mga pahayag ni Apostol Santiago, Ang pananampalataya na walang gawa ay patay! Lagi natin sanang isipin na kaakibat ng ating mga gagawin sa araw na ito at sa susunod na panahon, ay ang taos na pagkakawang-gawa, pagtulong sa kapwa at paglaban para sa ikasusulong ng buhay. Hindi tayo magiging iba sa mga taong hindi natin kasa-kasama ngayon at sinasabing normal na Biyernes lang ito, kung tayo ay dasal lang ng dasal at walang kasamang gawa. Ipakita nawa natin sa mundo na ang Biyernes na ito ay hindi isang ordinaryong Biyernes lang... BIYERNES SANTO NGAYON!!!

Patuloy ang ating pananalangin sa ating Panginoong napako sa Krus ng Golgotha para sa mga tao at pangyayari na patuloy na sumusugat sa kanyang nasugatan nang puso. Ipinagdarasal natin ang mga taong sumusulong at nangunguna sa atin sa Inang Simbahan at sa Pamahalaan upang piliin ang mga bagay na tama at hindi ang mga pasaway. Ipinapanalangin natin ang ating mga pamilya, ang ating bansa at ang buong daigdig upang higit na mapagtibay natin ang ating samahan, pag-uunawaan, kapayapaan at pagmamahalan sa gitna ng ligalig ng ating mundo. 


Ngunit higit sa lahat, itinataas natin kay Kristong Krusipikado ang ating mga pusong sugatan, pagod sa mga pagsubok ng buhay, naguguluhan sa mga sitwasyon na nag-uudyok sa ating mamili sa pagitan ng buhay o kamatayan. Huwag tayong matakot, sabi nga sa ating pagninilay kahapon, napagtagumpayan na ni Kristo ang mundo! Consummatum est! Naganap na! Ipinagwagi niya ang mga kapanalig niya sa liwanag ng pag-ibig ng Ama!


At ito ay magaganap sa kalaliman ng isang MAGANDANG GABI...

Thursday, April 21, 2011

REAL SERVANTS

April 21, 2011
HOLY THURSDAY
Evening Mass of the Lord's Supper
Ex 12,1-8.11-14 . 1Cor 11,23-26
Jn 13,1-15
==========

And so we begin the Paschal Triduum today, Holy Thursday. We come once again to that upper room where Jesus instituted the Sacrament of the Most Holy Eucharist. We feel once again the tremble of the apostles when He washed their feet. But nevertheless, we are sure that at that moment, Jesus is with us, and he stays in the consecrated hosts which remain in every altar, and which tonight will be put in another place of adoration - the Altar of Repose.

But instead of reflecting on the Gospel of the institution of the Eucharist, we are about to hear the account of John about Jesus washing the apostles' feet. After hearing many accounts of the Gospel wherein Jesus heals the sick, drives away demons and proclaims the Good News, here we are hearing that he washed his follower's feet.

When you are a newbie in attending this afternoon's mass, you can say, Ano? Parang di naman yata bagay kay Hesus ito! And it may be the coincidence. It may seem unfit for our Lord to perform such low deed. After years of performing miracles, here he is washing feet? It sounds absurd!

But let's look deeper into the situation. We hear somewhere in the Gospel that Jesus said, I came to serve, and not to be served. He had shown this in the washing of the apostle's feet. In his heart, he knew that the Father is his source of power. He performed wonders through the grace of his Father. If there's somebody to praise for this, it is not Jesus, but his Father. This is Jesus' definition of being a Real Servant, not having obedience to his own will, but to that of his Father in heaven.

This legacy he is passing to his Apostles, and through them, to us. But not everyone accepted this at first with open hearts; for Peter, this is very much awkward. Peter resisted at first, telling Jesus that he will never allow his master to wash his feet. Peter's ego is being injured at this point. In his perspective, it is he who must wash his Rabbi's feet, and not the other way around; it is very much scandalous for him and it will never happen. 

But Jesus emphasized the importance of what he's doing and he's serious. Unless I wash you, you will have no inheritance of me. Unless Peter allows Jesus to wash his feet, he will never realize the full message of the three years of his Master's teaching mission throughout Judea. And this message is focused on selfless love, that kind of love which covers even our mortal enemies. This message is focused on humility, nothing of oneself, but more of God. If Peter did not allow the Lord to wash his feet, perhaps, we could never have him as the first pope, the rock and leader of the Catholic Church.

At the end, Jesus instructs the apostles to do as he did: If I, therefore, the master and teacher, have washed your feet, you ought to wash one another’s feet. I have given you a model to follow, so that as I have done for you, you should also do. In our modern language, it is as if Jesus is saying, If I had loved you to the level of serving you, so you should serve others as I did. Never taking anything in consideration, Jesus is telling them to go and show humble service to the people who would hear proclaim the Good News. He asks them to love these flock, to the point of offering their lives for them. He exhorts them to consider the welfare of these people above theirs. 

In other words, through his washing of his apostles' feet, Jesus invites and challenges them to be Real Servants, choosing not to be served but to serve with nothing in return, loving one another as the Lord asks us to do. Through this, they would be more fitting to celebrate the Breaking of the Bread, and preach the coming of the Kingdom to the people who are waiting for it.

We continue to live in this world of secularization, the world of "me, myself and I." The threats that the Christian is facing nowadays is truly beyond mental comprehension. And we have to admit, it is hard for us to be real servants nowadays. Everyone is more focused on activities that has nothing to do with our salvation, and most to do with our damnation. We do not love our neighbor anymore; we love them for a particular price. We do not care for their needs anymore, and we are not willing to die for their sake.

Peter is more of our image nowadays. He is mirrored in people who are confused with their life. He is seen in our brothers who pity themselves and do not accept a certain event as God's will. He is heard in the cries of people who refuse to do what God wants them to do and follow their own instincts instead. Peter is realized in the people of today; we make our selves rule, and do not let God rule in our lives. We only realize that something happens as God wills, but it is too late. Blessed are those who accepted His will with an open heart, without any resistance, and do it with cheer in their spirit!

And so we ask ourselves today, Are we really fitting to be called real servants? Like Jesus who washed his apostles' feet, are we ready and brave enough to serve the poorest of our brothers and sisters? Or like Peter, do we let our pride rule above everything else and not thinking of our neighbor's sake?

Above everything else, we are called to reflect on Jesus' suffering and resurrection, and ponder on the lessons which it could give us. We are challenged by the Gospel - and by the whole Paschal Triduum - to be Real Servants. We take the example of Jesus who offered his life for all, and strive to apply it in our daily activity. We are challenged to love one another by the dimension of the Cross, offering our own lives for the sake of our brothers and sisters. We should not fear of doing this; Jesus assures us, I have won over the world!


For now, as we begin the trek of the Triduum, let us console our Lord in the Most Holy Sacrament. He is there, waiting for us, willing as always to teach us the magic of real service... to serve and not to be served. We just need to approach him. We just need to talk to him.

Saturday, April 16, 2011

Hosanna o Crucifige?

April 17, 2011
PALM SUNDAY OF THE LORD'S PASSION
Blessing of Palms
Mt 21,2-11
Mass
Is 50,4-7 . Phil 2,6-11
Mt 26,14—27:66 or 27,11-54
===

Hosanna Filio David! Benedictus qui venit in nomine Domini!

CRUCIFIGE!!!


At dumating na rin sa wakas ang isanlinggong paggunita sa Pagpapakasakit, Kamatayan at Pagkabuhay ng ating Panginoong Hesukristo. Ayan! Lalabas na naman ang iba't-ibang gawaing 'kabanalan' ng mga Pinoy: Pasyon, Senakulo, Pagpupuryos, Paggapang, Pagpapapako sa Krus, Pakaridad, Visita Iglesia, Via Crucis, Pagpunta sa Grotto, Pagtimpi sa pagkain, Prusisyon, at may humahabol pa... OUTING, SWIMMING, MOVIE MARATHON, at ang bagong trend, FACEBOOK.

Sa maniwala kayo at hindi, yan na po ang kinabibisihan ng madla tuwing Mahal na Araw. Pero bago ang lahat ng iyan, sinisimulan muna natin ang linggong ito sa Misa ng Linggo ng Palaspas. Babasbasan ng Simbahan ang mga dala-dala nating palapa, tanda ng ating pagsalubong sa Kristong matagumpay na nakapasok sa lungsod ng Jerusalem upang tuparin na ang kanyang tunay na misyon: ang magpakasakit, mamatay at muling mabuhay para sa ating lahat. At sa maniwala kayo o hindi, ang mga taong sumalubong at tumanggap sa kanya noong pumasok siya sa lungsod ay ang mga tao rin na humatol sa kanya ng kamatayan sa Pista ng Paskwa.


Dito iikot ang ating pagninilay sa araw na ito: pagtanggap at pagtakwil. Dalawang magkasalungat na idea, subalit parehong natikman ng ating minamahal na Panginoon. Naranasan niyang kapwa tanggapin, at itakwil. Mahalin at talikdan. Alayan ng buhay sa paglilingkod at kitlan ng buhay sa Krus. Iikot ito sa dalawang salita: HOSANNA at CRUCIFIGE.


HOSANNA!!!


Ang pagpasok ni Hesus sa lungsod ay isang pagtatagumpay para sa kanya. Sa wakas, matutupad na ang nasasaad sa kasulatan na siya ay maghahain ng isang hain na sapat na para sa lahat. Ang mga taong nais siyang makita ay nagkatipon sa burol mula sa Bethpage patungo sa pintuan ng lungsod. Taglay nila'y mga dahon at balabal. Dumarating si Hesus na nakasakay sa asno, nagagalak sa kanyang nakikita. Dito nagsimula ang lahat sa Jerusalem.


Ito ang inaalala natin sa unang bahagi ng liturhiya ngayon. Taglay ang ating mga palaspas, tayo ay nakikiisa sa mga Hudyong sumisigaw, Hosanna Filio David! Nakikitingin tayo at nagtatanong, Sino itong dumarating? Kinikilatis natin siya, Siya si Hesus, ang propeta na galing sa Galilea. Tulad nila, kinikilala nating dumarating si Hesus sa ating buhay. Wari'y sinasabing, Andito na ako, kapatid. Ililigtas na kita. Sa pusong tatanggap sa kanya, pag-asa at kapayapaan ang tatanggapin. Walang pagsidlang ligaya ang ating tatanggapin sa oras na siya'y pumasok at dumatal na sa ating mga buhay, sa ating kalooban. 


CRUCIFIGE!!!


Pero anumang saya ang ating taglay ngayong araw na ito, ito ay mababahiran pa rin ng kalungkutan sa pakikinig natin sa Pasyon ng Panginoon, na nanggaling kay San Mateo. Ito ang magpapaalala sa atin ng tunay na mensahe ng linggong ito: may isang taong namatay, may isang Ama na nag-alay ng Anak para iligtas tayo. Di na natin kailangang balikan pa isa-isa ang mga pangyayari sa Ebanghelyo ngayon, sapagkat kung titignan natin sa kabuuan, ay isa itong pagpapakita ng pag-ibig at awa ng Diyos sa atin. 


Subalit kapansin-pansin ang panawagan ng madla sa pahayag na ito: Crucifige! Ipako sa Krus! Silang tumanggap sa kanya ng buong puso ay narito't sumisigaw na ipapako siya at ipapatay. Malinaw ang kanilang intensyon, ang patahimikin ang isang tao na inaakala nilang panggulo sa kanilang mga naisin. 


Malungkot isipin, ngunit totoo na hindi lahat ng ating kasama ngayon na may taglay na palaspas at sumisigaw ng Hosanna ay kaisa natin sa intensyon. Ilan sa atin, lalo na ang mga nabubuhay sa kasalanan, ay kaisa ng mga Hudyo ng pagsigaw, Crucifige! Lahat ng mga nabubuhay na di-ayon sa turo ng Simbahan, lahat ng mapang-husga, lahat ng nabubuhay sa pita ng laman, at lahat ng ayaw sa biyaya ng buhay. Samakatuwid, lahat tayo!!!


Oo, kapatid. Lahat tayo ay parang mga balimbing, sisigaw ng Hosanna ngayon, maya-maya'y sisigaw na ng Crucifige! Sa tuwing nasa simbahan tayo at nakikiisa sa Banal na Misa, ay panay papuri ang ating sinasambit sa Diyos. Tinatanggap natin siya sa banal na Komunyon, panay dasal natin at hiling. Ngunit sa ating mga ginagawa sa araw-araw sa labas ng simbahan, sa ating bawat paggawa ng kasalanan, ay mas lumalakas ang ating paghiyaw na ipapako si Hesus. At ang ilan ay masayang-masaya sa ginagawa nilang ito. Parang walang Hesus na nag-alay ng buhay para sa kanila.


Mga kapatid! Tanong sa atin ng ating liturhiya ngayon, Ano ang sinisigaw mo: Hosanna o Crucifige? Sa ating buhay sa araw-araw, nakikita ba natin ang ating sarili na tinatanggap ang Panginoon sa ating buhay, o patuloy natin siyang pinapatay sa ating paggawa ng kamalian at kasalanan?


Ngayong Semana Santa na paparating, siyasatin natin ang ating mga sarili upang mas marapat tayo na makipagdiwang sa pagkamatay at pagkabuhay ni Hesus. Samantalahin natin ang pagkakataong na makapagsisi at magbalik-loob sa Diyos. Sa kanya at sa kanya lang nagmumula ang ating kapayapaan. Sa kanya bumubukal ang mga biyaya na ating kailangan, lalo na ang kaligtasan. Ito ay sa pamamagitan ni Hesus na pinako sa Krus para sa ating lahat.

===


I would like to invite you to read and reflect on the Reflections on the Gospels of the Paschal Triduum from April 21-24 here in http://urdose.blogspot.com. However, due to my busy schedule in these days, the posts would be auto-published. I would still try my best to promote it in Facebook as I always did. Nevertheless, this is an opportune chance for everyone to read and reflect on what God has in store for us on these three days of Salvation. 
God bless and have a meaningful Holy Week ahead! :)

Saturday, April 9, 2011

Just TRUST.

April 10, 2011
Fifth Sunday of Lent
Ez 37,12-14 . Rom 8,8-11
Jn 11,1-45
==========

Another note of warning: Gospel for this Sunday contains 45 verses, making us stand for more than 5 minutes. But if we're to dwell and digest the Gospel, we're surely to understand it fully and imply its message to our common era.


We're to dwell into the raising of Lazarus from the dead. This is one of the most-heard miracles of Jesus during his ministry of Judea. Lazarus is one of his most beloved brothers, and of Mary and Martha. For others, this is only a sign of the end of life, but for Jesus, this is yet another sign of God's manifestation of power over the living and the dead.

At hearing it, he did not go to Lazarus until two days. He did not go into a hurry, because for him, taking his own words, And I am glad for you that I was not there, that you may believe. If we look into it, we can  see the realization that Jesus still responded to the call of his beloved friends, but not to the extent that he came there in time; he waited for two days. In simplicity, we can realize that God listens to our prayers and gives it in his own provident time. Hindi siya nagmamadali, at alam niya kung kailan natin kakailanganin ang biyayang ating hinihingi.  It's the reality of the term God's Time.

So, Jesus came to Bethany and there he was met by Martha first. There was still sorrow in Martha's eyes, wishing that her brother was still alive if he just came on time. Jesus comforted her by saying one of his most known words of hope written in the Gospels, I am the resurrection and the life; whoever believes in me, even if he dies, will live, and everyone who lives and believes in me will never die.

And he manifested this when he asked the dead Lazarus (whom he wept for, as said in the shortest verse in all of the Bible), to come out of the tomb after four days of death. For the Jews, being buried for more than three days means no more sign for the deal to live again, but for Jesus, there is nothing impossible. Father, I thank you for hearing me.I know that you always hear me; but because of the crowd here I have said this, that they may believe that you sent me.


And so, it happened. Jesus cried out, Lazarus, come out! And Lazarus came out of the cave, still smelling stinky, wrapped in linen, and gasping for breath. Everybody believed in Jesus because of this, and more have added to the company of the disciples.


So, what does the Resurrection of Lazarus have to do with our time? Two things that this Gospel Passage has to tell us. HOPE and CONSOLATION.

This brings hope for us living in this time. The resurrection of Lazarus is quite synonymous to our Sacrament of Baptism, wherein all who are immersed or sprinkled with water are considered dead already in sin, and now living in new life with God. Especially for us who died in sin and rose again to new life through Baptism, we can consider ourselves as modern versions of Lazarus who are striving to proclaim the Good News especially now that we're nearing the end of the Lenten Season. 

This is also a message of consolation for all who believe in the power of God amidst all our challenges. We are living in an era of death, confusion and chaos. Like Martha who trusted in Jesus who can still make wonders for her brother, we are also called to trust in God who can lead us to safer valleys in these times. We could have no other refuge nowadays but Christ who promises us, I am the Resurrection and the Life.

We just need to trust his grace, believe in his power, and live according to his precepts. We will never die if we follow his footsteps; instead, we are to live eternally in his grace and happiness.

Saturday, April 2, 2011

Anong Klaseng Bulag Ka?

April 03, 2011
Fourth Sunday of Lent
Laetare Sunday
1 Sm 16:1b, 6-7, 10-13a . Eph 5,8-14
Jn 9,1-41
==========

Opo, nasa kalahatian na tayo ng Kuwaresma. Kaya naka-rosas ang pari dahil ang araw na ito, ang Ikaapat na Linggo ng Kuwarema ay tinatawag na Laetare Sunday, ang Linggo ng pagsasaya. Kaya sa mga hindi na makatiis na di kumain ng karne pag Biyernes, sa mga nananawa na sa pakikinig sa Pabasa ng Pasyon, at excited na sa Salubong, aba at konting tiis na lang tayo. At Opo. Mahaba na naman ang Gospel ngayong araw. Sige lang, as a sign of our sacrifice, tiisin na natin ang pagtayo ng higit sa tatlong minuto sa part ng Gospel. Lent naman eh! Kung sa bagay, hindi natin maiintindihan ng buo ang Ebanghelyo kung chop-chop ang ating babasahin at pagninilayan.

Sa kumpletong version ng Ebanghelyo natin ngayon (na may 41 verses), makikita natin ang pagpapagaling sa isang bulag. Dumura si Hesus sa lupa, ipinahid ang putik sa mata ng bulag, at inutusan itong maghugas sa bukal ng Siloe. Nang malaman ito ng Pariseo, nilibak pa nila ang nakakitang tao dahil itinuturing na niya na Panginoon si Hesus. Tanda ito ng kanyang pananalig matapos niyang makakita kahit na hindi pa niya ito nakikilala o nakikita noon.

Muli, ito ay tanda ng karangalan ng pagiging anak ng Diyos bunga ng Sakramento ng Binyag. Mula sa ating pagkasadlak sa kasalanang mana, tayo ay binibigyan ng bagong paningin ng Diyos sa pamamagitan ng tubig ng binyag. Dati tayong nabubulagan dala ng ating magulang na sina Adan at Eba, ngunit sa salamat sa Diyos at binibigyan tayo ng bagong lakas, ng bagong paningin... ng paningin ng Maykapal, na nakakakita sa ganda ng kanyang nilikha at dumidinig sa panawagan ng kanyang naghihikahos na kapwa. Sa kabila ng mundong bulag at makasarili, tayo ay tumatayong saksi sa pag-ibig ng Diyos. Pinapahayag nating si Hesukristo ang Panginoon!

Sige, tumingin tayo sa pagkabulag. Sa Ebanghelyo ngayon, pinapakilala ang dalawang klase ng bulag.

Una, ay ang bulag na may saysay sa buhay. Sa panahon natin, maraming tao ang pinanganak na bulag. Merong ilan, nabulag dahil sa aksidente o di-sinasadyang pagkakataon. Meron ding mga taong dala ng katarata ay dahan-dahang nanlalabo ang paningin hanggang sa tuluyang mabulag. 

Subalit hindi naging hadlang ang pagkabulag nila upang maglingkod sa Diyos at sa kapwa. Pilit silang nagsusumikap na mabuhay kahit na ganoon ang sitwasyon nila. Pilit nilang binibigyang-saysay ang buhay sa mundong kanilang ginagalawan, sa kabila ng laganap na kadiliman. Sa kanila gumagalaw ang Panginoon, tulad ng naganap ngayon sa Gospel. Pinapagaling ng Diyos ang kanilang espirituwal na kabulagan, at binibigyan sila ng lakas upang patuloy na magmahal ng kapwa sa ganitong kalagayan. Kahit na dala ng pisikal na inkapasidad ay di sila makakita, mapalad pa rin silang maituturing dahil mas binigyan ng Panginoon ng kakayahang makakita ang kanilang mga puso, at ito'y sapat na para sa kanila. 

Subalit marami ring tao sa ating kabihasnan na bulag gayong nakakakita rin naman. Tatawagin natin silang mga Bulag na Walang Saysay. Puwede rin naman yun, eh. Yung mga bulag dahil sa kinang ng salapi. Yung mga bulag sa panaghoy ng ating mga kapatid na naghihirap. Ang mga taong ito na walang ibang inisip kundi ang kanilang mga sarili, sila ang mga bulag na walang saysay.

Sila ang kahalintulad ng mga Pariseo ngayon. Para sa kanila, wala nang mas mahalaga kundi sila at sila lang. Ang ibang bagay ay wala nang kuwenta. Basta ang sinusunod ay ang kanilang mga 'batas:' mga luho, kapangyarihan, pera. Sa kanila patuloy na tumatawag ang Panginoon. Hindi siya nagsasawang paalalahanan sila na dumulog sa kanya, at humingi ng kapatawaran. Mahabagin ang ating Diyos, at sa pamamagitan ng mga Sakramento, tayo ay ginagawaran ng kapatawaran ng ating mga kasalanan, at lakas na harapin ang pagsubok. Nang dahil dito ay mawawala ang kanilang kabulagan sa sarili at binibigyan ng panibagong paningin, paningin na nakatuon sa kapwa.

Ikaw, kapatid. Anong klaseng bulag ka? Anuman ang kabulagang iyong taglay, Halika at lumapit sa Diyos. Huwag tayong matakot. Ito ang hamon sa atin ngayong linggo. Tignan ang ating sarili at tanungin, Ano ang kabulagang tinataglay ko sa aking sarili? Hindi pa nahuhuli ang lahat. Lumapit tayo sa Panginoon. Manalig tayo sa kanya. Pagagalingin niya tayo, ibabalik ang ating paningin at bibigyan ng panibagong lakas upang harapin ang pagsubok sa mundo.