Iyan ang TOTOO!

DAKILANG KAPISTAHAN NG PANGINOONG HESUKRISTO, HARI

Nobyembre 25, 2012

Dn 7,13-14 . Ph 1,5-8

Juan 18,33-37

===

The truth hurts, ayon sa isang kasabihan. Kapag humarap tayo sa isang bagay na totoo, alam nating kahit paano ay mababago nito ang mga pananaw natin sa buhay, sampu ng lahat ng tao sa paligid natin. Kahit paano, ang katotohanan ang magtataas o magbabagsak sa isang bagay, tao o pangyayari. Ito ang magsasaad kung tama o mali ang gawi natin. Sa isang salita, ang katotohanan ang isa sa mga mahahalagang pinanghahawakan natin, anuman ang estado o gawain natin sa buhay.

Ito rin ang pinapakilala ni Hesus sa ating Ebanghelyo ngayon, ang Huling Linggo sa Taong Liturhikal B. Sa gitna ng tinding hirap na kanyang binabata sa magdamag na siya'y inuusig, lakas-loob niyang pinahayag sa harap ni Pilato na siya'y Hari! Ito ang dahilan kung bakit ako ipinanganak at naparito sa sanlibutan, upang magsalita tungkol sa katotohanan.

Marami sa atin ang nagtatanong, bakit nga ba natin ipinagdiriwang ang Pistang sa dulo ng taon? Ano ang halaga para sa atin ng isang Hari na di naman natin kilala ni nakita? Totoo nga ba siya? Kung babalikan natin ang kasaysayan ng kapistahang ito, makikita natin ang isang kabalintunaan. Sa Quas Primas ni Papa Pio XI, pinahayag ng Banal na Papa ang paghahari ng maka-mundong mga pananaw, lalo na ang komunismo na talamak noong panahong iyon. 

Para sa mga makamundong pinuno, hindi umiiral ang Diyos, at kung umiral man siya ay wala siyang pakialam sa mga gawain ng mundo. Wala siyang karapatang mamuno sa kanila sapagkat di naman nila siya nakikita, ni nararamdaman. Higit sa lahat, isa siyang hadlang upang makapaghari sila sa paraang kanilang gusto. Katulad ni Pilato, kanilang sinasabi, hindi mo ba alam na may kapangyarihan akong palayain ka at kapangyarihang ipapako ka sa Krus? (Jn 19,10)

Subalit hindi ito ang totoo! Sa Krus, samantalang siya ay nakapako, ay pinakilala ni Hesus ang kanyang paghahari na hindi lamang nakatuon sa makamundong pananaw tulad ng tinuran sa taas; ang kanyang paghahari ay isang ubod ng pagmamahal at sakripisyo. Si Hesus ay hari na handang ialay ang sariling buhay para sa lahat ng umaasa sa kagandahang-loob ng Panginoon. Hindi ito kaya ng mga pinuno ng sanlibutan, ni magawa kailanman.

Christ as our Redeemer purchased the Church at the price of his own blood; as priest he offered himself, and continues to offer himself as a victim for our sins. Is it not evident, then, that his kingly dignity partakes in a manner of both these offices? [Quas Primas, 16]

Hindi ito kayang gawin ng mga taong umaastang "pinuno," dahil sa dignidad na dala ng pangalan o puwesto nila. Ayaw nilang mapahiya, ni plumakda. Gusto nila na sila ang masusunod. Subalit ang paghahari ni Hesus ay hindi paghahari bilang "boss" na uutusan tayong gawin ang anumang gusto niya. Naparito siya, hindi upang paglingkuran kundi upang maglingkod. Pinakita niya ito sa kanyang kamatayan sa Krus.

Ito ang katotohanang hinarap ni Hesus sa sandaling iyon na kaharap niya si Pilato. Ito rin ang patuloy niyang pinapakilala sa bawat isa sa atin, lalo na sa mga taong ayaw pa rin siyang tanggapin, ni yakapin ang katotohanang kanyang taglay. Patuloy na naghihintay si Kristong Hari para sa atin na kanyang mga iniligtas upang kilalanin siya at tanghalin na Hari ng kanilang buhay.

Sukat nating tanungin ang ating mga sarili sa araw na ito, Ano nga ba ang itinuturing kong totoo? Kinikilala ko ba si Hesus na Hari sa aking buhay, o patuloy lang ako sa buhay kong walang panginoon kundi ang sarili ko?

Sa ating pagtatapos sa isang Taong Liturhikal, muli nating subukang tuklasin ang kagandahang-loob ng Panginoon na patuloy na naghahandog ng kanyang kagandahang-loob para sa atin. Si Hesus ang nagpapakilala sa atin ng katotohanan, na siya ang Hari ng ating buhay at wala nang iba. Walang halong pangamba, makakaasa tayo sa patuloy niyang pagdamay sa ating lahat. Manalig tayo sa kanya at itanghal nating siya bilang Hari ng buong sanlibutan! Iyan ang totoo!

Panginoon, patuloy naming hinahanap ang katotohanan sa mga maling bagay. Buksan mo ang aming mata upang makita namin ang tunay na katotohanan: na Ikaw ang Hari at Diyos ng aming abang buhay. Maghari ka sa amin! Amen!

2012

Ika-33 Linggo sa Karaniwang Panahon

Dn 12,1-3 . Heb 10, 11-14.18

Marcos 13, 24-32 

===

Sino nga ba ang hindi pa nakakasagap ng balita na Doomsday na daw sa December 21, 2012? Maraming nagsasabing totoo daw na may malaking asteroid na tatama sa planeta at lalamunin ang lahat ng nakatira dito. Walang ititira, lahat mamamatay. Kung may matira man, eh good luck na lang dahil talagang wala ka nang makikitang matinong pagkain ni matitirahan. Back to zero, kung baga, kung magiging uso pa ang number na zero pagdating ng araw na iyun. Ni di na nga pinadaan pa ang araw ng Pasko eh, so malamang ay talagang wala ka nang dahilan para mabuhay pag nagkagayon.

Ganito ang pananaw ng nakakarami sa atin pagdating sa katapusan ng mundo. Masakit, nakakapangilabot, at higit sa lahat, malapit na. Magaling na tayo kapag nagkatotoo ang mga bagay na ito, sapagkat nahuli natin ang isip ng Diyos na siya lamang nakakaalam ng lahat ng bagay, maging ang katapusan.

Sa puntong ito, tunghayan natin ang Mabuting Balita sa araw na ito, ang ikalawang linggo bago matapos ang taong liturhikal. Mababanaag rin natin sa mga salita ni Hesus ang pagdating ng wakas. Walang pinagkaiba sa ating pananaw: Sa araw na iyon, matapos ang matinding kapighatian, magdidilim ang araw, hindi magliliwanag ang buwan, malalaglag mula sa langit ang mga bituin, at mayayanig ang mga kapangyarihan sa kalawakan. 

Medyo may pagkakapareho siya sa Asteroid na tatama "daw" sa December 21, subalit may matindi itong pagkakaiba. Sa pananaw natin, ang katapusan ng mundo ay ang panahon na wala ka nang magagawa kundi harapin ang iyong kamatayan. Walang kaparis ang hirap na daranasin natin, na makakalimutan na nga nating may Diyos. Mapapatunayan nito na walang magliligtas sa atin, at walang saysay ang ating pananampalataya.

Subalit sa pananaw ni Hesus, ang katapusan ng mundo ay ang panahon na kung saan ay tatawagin ng Diyos ang lahat ng kanyang hinirang papunta sa kanyang piling. Makikita ang Anak ng Tao na nasa alapaap, dumarating na may dakilang kapangyarihan at malaking karangalan. Susuguin niya ang kanyang mga anghel sa apat na panig ng daigdig at titipunin nila ang mga hinirang ng Diyos, mula sa lahat ng dako. 

Ang katapusan ng sanlibutan ay ang panahon ng kanyang pagtawag at pagtipon sa mga nanatiling tapat sa kanya hanggang sa huli. Ito ang katuparan ng kanyang pangako sa kanila, na siyang magpapatunay na may Diyos na mananatili sa piling ng lahat ng nanatiling sumasampalataya sa kanya. Ito ang katuparan ng kanyang wika, kasama ninyo ako hanggang sa wakas ng panahon!

Higit sa lahat, matindi ang pagkakasabi ng Panginoon, Ngunit walang nakaaalam ng araw o oras ng pagsapit niyon, kahit ang mga anghel sa langit o ang Anak man – ang Ama lamang ang nakaaalam nito. Sa tingin ko ay wala na akong paliwanag na dapat pang idagdag, sapagkat malinaw ang mga sinabi ni Hesus. Ito ay isang panawagan rin sa atin na huwag manatili sa sinasabi ng bibig - mabuhay na parang ito na ang huling araw mo sa mundo; kung gagawa ka ng mabuting bagay, gawin mo na ito NGAYON!

Sinabi ni Hesus, Mawawala ang langit at ang lupa, ngunit ang mga salita ko’y hindi magkakabula. Pinaghahandaan ba natin ang mga huling sandali sa pamamagitan ng isang buhay na may Banal na Pagkatakot sa Diyos? Hinihintay ko pa ba ang bukas upang gumawa ng mabuti, o sinisikap ko nang makatulong sa kapwa ngayon? Naniniwala ba ako sa wika ng tao, o sumasampalataya sa pahayag ng Diyos?

Isang magandang tip para sa atin, sa halip na hintayin ang end of the world na walang ginagawa, subukan nating maging isang tapat na Kristiyano sa paningin ng Diyos at ng ating kapwa. At least, kung totoo man na sa 2012 ang end of the world, ay naging handa ka at tapat sa Diyos. Di ba?

Panginoon, ikaw ang Hari ng lahat; ang simula at katapusan. Tulungan mo kaming maghanda sa iyong pagbabalik sa pamamagitan ng isang buhay na tapat sa iyo. Amen.

Paano ka magbigay?

Ika-32 Linggo sa Karaniwang Panahon

Marcos 12, 38-44 

Sabi nila, the more you give, the more you receive. Napatunayan na ito sa mga kuwento ng mga kapatid natin na, sa kabila ng kayamanang taglay nila, ay di natatakot na maglabas ng higit pa para sa mga nangangailangan. Sabi ng ilan, kaya siya pinagpapala dahil marunong siyang magbigay.

Pero paano kung wala nang natitira sa iyo? Magbibigay ka pa ba?

Sa Ebanghelyo natin ngayon, pinuri ng Panginoong Hesus ang isang babaeng balo sa kanyang pagiging bukas-palad. Sa araw na iyon, samantalang libu-libo ang binibigay ng mga tao bilang buwis, ang babaeng balo ay lumapit at nagbigay ng dalawang pirasong barya. Sa kataga ng Panginoon, binigay niya ang higit sa kanilang lahat, sapagkat ibinigay na niya ang kanyang buong ikabubuhay.

Madalas nating pinag-iisipan ng masama ang ating pagbibigay sa kapwa. Hinahati-hati pa natin yung pera para may matira para sa atin. Ang mahalaga pa rin ay tayo o ang pangangailangan natin. Madalas pa nga ay galit tayo pag magbigay kasi nakukulitan na tayo o anu pa man.

Subalit tignan natin ang halimbawa ng babaeng balo na, kahit na iyun na lang ang natitira sa kanya, ay bukas-palad pa rin niyang ibinigay sa Panginoon. Dito natin makikita na, kahit na ang walang maibigay ay nakakayanang ibigay ang natitira sa kanya, sa pag-asang magagawa ng Diyos na lingapin siya mula sa hirap. May kagalakan sa puso, ipinaubaya niya ang buo niyang kayamanan sa Diyos na pinagmulan nito.

Maitatanong natin sa ating sarili, Paano ba ako magbigay sa Panginoon at sa aking kapwa: may galak o may isnab? Bukas-palad ba na may ngiti sa puso, o may halong hinanakit o sama ng loob?

Mga giliw, tandaan natin na ang lahat ng bagay ay mula sa Panginoon, maging ang sarili nating buhay. Huwag nating itago sa ating sarili ang anumang meron tayo dahil dito masusukat kung gaano natin kamahal ang ating kapwa. 

Panginoon, turuan mo akong maging bukas-palad, para sa lalo mong kapurihan at sa ikakalingap ng aking mga kapatid. Amen.

HOLINESS versus NOVELTY

Commemoration of the Faithful Departed

November 02, 2012

===

Today, we remember in our prayers all those who went ahead of us, and now experience the purifying fire of Purgatory. We believe that, as sinners, we need to be pure in order to relish the joys of Heaven.

Those who do not believe may bash that this is not true nor found in the Bible, but in the experience of the Rich Man and Father Abraham we may find a certain proof that there is, indeed, this place - a stop-over - where we purify ours

elves off so that we may be more than worthy to enter God's Kingdom.

Contrary to the popular belief, we believe that God is a God of the Living, not of the dead (it justifies the name of today's celebration). When we die, we do not die totally; this is the passing from the land of exile to the reward or punishment waiting for us. We continue to live, but this time we now face the result of the challenges we had: PASSED, ALMOST, or FAILED.

Almost everyone neglects this Eschatological reality: we live as if there is no life after death. We do things which is against God's Will, even doing it inside his Home, which is our bodies. We continue to sin, do failures and lead others to their doom. All because it is "uso."

Dear friends, today's commemoration challenges us not to go with the flow of the world. The Lord calls us to proclaim His love, His truth, His mercy to the world, and not to deal with the yolk of pagans or schismatics. If we want to reach Heaven fast, let us indeed do every good turn to our brothers and sisters in need. This includes praying for those who passed away, the least remembered and most forgotten, and those who are near the gates of Heaven.

As the souls in Purgatory need our prayers, we also strive to be true to our name and calling: CHRISTIANS.