DO YOU LOVE ME?

April 13, 2013

THIRD WEEK OF EASTER

John 21, 1-19

Meme courtesy of Magnilay Tayo

The apparition of Jesus in today's Gospel passage is the last to be told in John's account. It happened just while the apostles are fishing along the sea of Tiberias, trying to go back to their lives after Jesus' death and resurrection. For some of them, it is an encounter of joy for they saw Jesus again, but for Peter  it is an encounter full of memories and destiny.

DOMINUS EST!

John recognizes the one who commanded them to cast the net on the right side of the boat, catching a great number of fish. Full of joy, John said to Peter, It is the Lord! It is He who cured the sick, drove away demons, raised Lazarus to life, and fed thousands during his ministry. It is he who was condemned by the authorities, yet raised to life and now lives forever and ever.

Upon hearing this, Simon Peter jumped into the sea, and swam towards Jesus. Overjoyed, he waited on the Lord during that glorious morning which would change his life forever. He had the best conversation of his life, one which would shape his destiny as head of the Church which Jesus founded.

Do you love me?

Jesus asked Peter thrice if he loves Him. It may be a simple question repeated three times, which could be answered by anyone, but for Peter, it opened a part of his painful past. It reminded him of that morning when his Lord was beaten and questioned by the authorities, the morning when he denied Jesus thrice before the cock crowed. Hindi naman sa nakulitan, but it really made Peter a little sad. For him to be questioned by his Master, it's like saying to him, akala mo nakalimutan ko?

At that decisive moment, Peter answered, Yes, Lord! You know all things; You know that I love You.  Peter knew that what was done was done, yet there will still be a chance to seek forgiveness and be united again. With his answer, it's like saying, Opo, alam kong di ninyo nalilimutan, ngunit alam kong pinatawad na ninyo ako.

Jesus replied, Feed my lambs. Tend my sheep. Feed my sheep. With this reply, Jesus turned Peter, from the fisherman to the Shepherd of His flock. He gave him the leadership of the Church which he founded upon the rock. Even if it takes his life, Peter would proceed and lead the Universal Church through its initial days. The memory of the denial was vanished; it was replaced by the glorious task of leading the faithful towards believing in God and in Jesus.

Come, follow me!

We are all like Peter. We try to live our own lives, yet God calls us for something more. We draw closer to Jesus, especially when we have problems and we know that He is there by the shore, waiting for us. We all denied Jesus in our sins and failures, yet he asks us all the more, Do you love me? We are tasked to love and take care of each other, as Jesus does for all of us.

The Lord asks us, Do you love me? How do we respond? Do we keep on running away? Do we try to hide ourselves? Do we say YES without even thinking what it means?  Do we offer our lives for Him and for the people saved by his blood?

Jesus waits by the shore. He asks us, Do you love Me? What will be our answer?

MAY AWA ANG DIYOS!

Abril 07, 2013

Ikalawang Linggo ng Pasko ng Pagkabuhay

Divine Mercy Sunday

Ac 2,42-47 . 1Pt 1,3-9

Jn 20,19-31

===

Malapit na sa isang taon buhat noong unang beses akong makaakyat ng Manaoag upang magradyo. Sa bawat pagkakataon na nakakaakyat ako roon upang dalawin ang Mahal na Birhen, lalo akong nagkakaroon ng sigla na magpatuloy sa aking ministeryo Kahit na ang katumbas nito ay matinding pagod dahil manggagaling ako sa trabaho bago umalis, walang hihigit sa pagdulog sa dambana ng Mahal na Ina na tumatawag.

Hinding-hindi ko malilimutan yung mga pangyayari bago ang una kong sabak sa U-Speak. Bago akong graduate noon, at alam ko na mahirap maghanap ng trabaho sa panahon ngayon, subalit wala pang dalawang linggo pagkatapos ng aking graduation ay may isang kumpanya na tumanggap sa akin upang maging English Instructor. Ang nakakapagtaka pa, nangyari ito dalawang araw bago ako umakyat sa Manaoag. Sabi ko noon, Ang Diyos talaga ang gumagawa ng paraan. May awa talaga siya sa mga nagtitiwala sa kanya. Nakikinig siya sa mga makasalanang tulad natin upang sa gayon ay lalo natin siyang mapapurihan at maibahagi natin ang kanyang salita sa iba.

Awa. Sa ating pagdiriwang ngayon ng Linggo ng Mabathalang Awa, ito ang namamayaning salita. Karamihan sa atin ay deboto ng Divine Mercy sa maraming mga dahilan. May mga gumaling matapos magdasal ng chaplet, o di kaya'y dumalaw sa National Shrine sa Marilao noong Mahal na Araw bilang panata. Kung pag-iisahin natin ang sari-saring mga dahilan, makikita natin ang pangungusap na, May awa ang Diyos.

Sa kanyang pagpapakita sa mga takot na alagad, ang kanyang bati ay Sumainyo ang kapayapaan! Halata pa rin sa kanila na hindi nila alam kung ano ang gagawin ni paniniwalaan; kahit si Tomas na nagpupumilit na bumalik sa dating pamumuhay ay di-naniwala nang ibalita sa kanyang Muling Nabuhay si Hesus. Ngunit ang muling pagharap ni Hesus sa kanila ay nagbalik ng pananampalataya at sigasig sa kanilang puso na nanlamig. Ang awa niya ang siyang nagpatatag sa kanila upang ipakilala si Hesus hanggang sa dulo ng daigdig.

May Awa ang Diyos.

Totoo, may awa ang Diyos, kasi kung wala siyang awa, malamang di na dumating sa daigdig si Hesus upang iligtas tayo. Sa kamatayan niya sa Krus mababanaagan natin ang dakilang pagmamahal at habag ng Diyos para sa ating mga makasalanan. Sa kanyang muling pagkabuhay makikita natin ang luwalhati ng Panginoon, naghahatid ng pag-asa at lakas ng loob sa lahat ng lumalapit sa kanya. Ang awa niya ay nagpapakilala sa atin ng Isang Diyos na hindi nagpaparusa, kundi nagn

anais na ilapit tayo sa kanya. Ang Awa ng Diyos ay naghahatid ng kapayapaan sa lahat ng mga lumalapit sa kanya kahit na di nila siya nakita.

Sa bawat sandali na titignan natin ang kanyang larawan, makikita natin ang dalawang sinag – isang pula at isang bughaw – mula sa kanyang puso. Ang puso niya na sinugatan ng sibat ang pinagmumulan ng lahat ng mga pagpapala na kailangan natin sa araw-araw, kung gagawin lamang natin ang naaayon sa kanyang kalooban. Ang puso niya na bukal ng biyaya ang siyang nagbibigay sa atin ng kalinga sa oras na namimighati o marami tayong problema.

May Awa ang Diyos.

Kahit na marami tayong mga ligalig sa buhay, may Diyos pa rin na nakikinig sa atin. Kahit na sinasabi nating walang nakakaunawa sa atin, may Panginoon na hindi nagdadalawang-isip na ilaan ang kanyang puso upang tayo ay magkaroon ng lakas upang magpatuloy. Kung magsusumikap lamang tayong ilapit ang ating mga makasalanang puso sa kanyang dagat ng awa, siguro ay walang-hanggang kapayapaan at buhay na ang ating mararanasan. Hindi na tayo magsusumikap magkasala, lalo pa tayong mag-aakay ng ating kapwa patungo sa kanya.

Ang Awa ng Diyos ay para sa ating lahat. Nag-aalinlangan pa rin ba tayong lumapit sa kanya? May takot pa rin ba sa ating puso kaya di natin mailapit ang ating sarili sa Diyos? Nagdududa nga ba tayo na nakikinig siya sa atin, na siya lamang ang makakapagligtas sa atin?

May awa ang Diyos. Nawa sa ating pagdiriwang ng Divine Mercy Sunday, maalala nating nakikinig ang Diyos sa ating hinaing, na hindi niya tayo pinababayaan kahit kailan. Huwag tayong matakot na lumapit sa kanya. Manalig tayo.

O banal na Dugo at Tubig na dumaloy mula sa Puso ni Hesus bilang bukal ng awa para sa aming lahat, ako ay nananalig sa iyo! Amen!

HESUS, KAMI'Y NANANALIG SA IYO!!!

ANG HANGAD KO

March 24, 2013

LINGGO NG PALASPAS SA PAGPAPAKASAKIT NG PANGINOON

Ang Pagsisimula ng Mahal na Araw

Alay-Kapwa Sunday

World Youth Day

Blessing of Palms

Lucas 19, 28-40

Mass

Is 50,4-7 . Phil 2,6-11

Lucas 22,14-23,56 / 23,1-49

=====

Pagandahan na naman sa dalang Palaspas?

Isang Simbahan tayo sa pagtanggap sa Panginoong Hesus ngayong simula ng mga Mahal na Araw. Dala ang ating mga Palaspas, sinasalubong natin ang Panginoon sa kanyang pagpasok sa Jerusalem upang tuparin at ganapin ang kaligtasan ng sangkatauhan.

Kung minsan natatanong natin sa ating sarili, Ano nga ba ang halaga ng ating Pagdiriwang ng mga Mahal na Araw? Bakit kailangan itong alalahanin? Para saan nga ba ito?

Puno ng drama ang pagpapahayag ng Pagpapakasakit ng ating Panginoon sa panulat ni Lucas. Merong mga bagay na naisulat sa kanyang Ebanghelyo na wala sa ibang Synoptic Gospels (Mateo, Marcos). Para sa ilan, ang Pagpapakasakit ni Hesus ayon kay Lucas ay isang pagpapahayag ng dakilang pag-ibig ng Diyos. Ang kamatayan ni Hesus para kay Lucas ay isang kamatayang puno ng pag-asa, ng pagtitiwala at ng biyaya.

Sa pag-ibig na ito, kahit na ang hamak sa mga magnanakaw ay nakatanggap ng matinding regalo sa sandali ng kanyang kamatayan. Dito ako magbibigay ng pansin sa aking pagninilay ngayong taon (Ang iba pong pagninilay tungkol sa Linggo ng Palaspas ay matatagpuan sa http://urdose.blogspot.com.)

Kasabay ng Panginoong nabayubay sa Krus ay ang dalawang magnanakaw na naparusahan ring mamatay; mistulang kasama si Hesus sa kasalanang nagawa nina Hestas at Dimas. Sa iba't-ibang pagkakataon, nakagawa ang dalawang tulisang ito ng pagkakamali laban sa pamayanan kaya sila ay hinatulang mamatay, na siya namang nararapat para sa kanila. Subalit ang kanilang kamatayan ay isa ring sukatan, kung hanggang saan sila mananatili sa pananampalataya.

Dalawang pagtugon ang ating maririnig mula kila Hestas at Dimas, isang pagtugon ng pangungutya at isang pagtugon ng pananalig. Sa bibig ni Hestas nagmula ang panlilibak sa Panginoon, Di ba ikaw ang Mesias? Iligtas mo ang iyong sarili, pati na kami! Para sa kanya, kailangang magkaroon ng isang matibay na pruweba na si Hesus nga ang Tagapagligtas, at ito ay ang pagbaba niya sa Krus upang iligtas ang sarili sa pagkapahiya ng mga Hudyo – kasabay nito ang paglaya sa kanilang dalawa. Kapag nagawa ito ni Hesus, ay tiyak na mananalig ang lahat ng taong nakapaligid, sasambahin siya at itatanghal na Panginoon sa oras ring iyon.

Ngunit sa bibig ni Dimas, maririnig natin ang isang pagtuwid: Wala ka bang takot sa Diyos? Dapat tayong mamatay sa ating ginawa subalit walang kasalanang ginawa ang taong ito! Malinaw para kay Dimas ang tunay na halaga ng nangyayari noong sandaling iyun sa Golgota. Wala man siyang malalim na kaalaman, nakagawa man siya ng kasalanan, batid pa rin niya na walang dahilan upang patayin ang taong napagitna sa kanila, na nagkamali ang sambayanang Judio sa paghatol sa kanya. Para kay Dimas, ang ginawa ng mga matatanda ng bayan ay hindi tama sapagkat hindi basta-basta ang kanilang pinapatay – isa siyang Banal ng Diyos. Maaalala natin na sinabi ni Hesus noong siya'y tinukso sa ilang, Huwag mong susubukin ang Panginoon mong Diyos!

Nagpatuloy si Dimas, Hesus, alalahanin mo ako kapag naghahari ka na. Sumagot si Hesus, Sinasabi ko sa iyo, ngayon di'y ipagsasama kita sa Paraiso. Sa sandali ng kamatayan, nakita ni Dimas ang liwanag ng Buhay, na sumilay para sa kanya at para sa mga taong nananalig kay Hesus. Walang pag-aalinlangan, ipinaubaya niya ang kanyang kahihinatnan sa Panginoon na siyang pinagmumulan ng buhay. Sa pagtanggap ni Hesus sa kanyang kahilingan, nakatanggap siya ng isang biyaya na hindi matutumbasan ng anumang kayamanang nanakaw niya sa tanang buhay niya, nagawa niyang “nakawin” ang langit, at naging kanya ang pangako ng buhay na walang hanggan.

Naghangad si Dimas ng paghahari ng Diyos, ganito rin ba tayo? Sa tinagal ng buhay natin dito sa mundo, sa lahat ng ating mga ginawa, sa dinami ng ating mga pangarap na tinupad at nais pang tuparin, hinangad ba natin ni minsan na maalala tayo ni Hesus sa kanyang kaharian? Sasabihin ng ilan, okay na yung dasal na minsan lang, o yung paghipo sa imahen ng santo, swak na yun upang maalala tayo ng Diyos, ngunit ito nga ba ang naisin ng Panginoon para sa atin?

Ang hangad ko, O Diyos ay makasama sa paghahari mo! Kaya nga siguro namatay ang ating Panginoon sa Krus ng Golgota ay upang makasama niya tayo at makasama natin siya sa kanyang kaharian at sa buhay na walang hanggan. Walang hihigit rito, subalit hindi natin ito pinapansin.

Sa panahong malaya na ang taong magpahayag ng kanyang nais, kung saan kinakain na tayo ng modernong mga pamamaraan, mapalad ang mga taong tulad ni Dimas ay naghahangad ng paghahari ng Diyos higit sa lahat.

Ngayong Mahal na Araw, sa pagsalubong natin kay Hesus sa Jerusalem, ay huwag lamang tayong mahimpil sa ligaya ng pagkakita sa kanya. Kung nais talaga nating makita ang kaganapan ng ating buhay, huwag tayong matakot na hangarin sa bawat sandali ang Kaharian ng Diyos. Makikita natin ito sa Krus, sa kanyang paghihirap, sa kanyang kamatayan. Hangarin sana natin ang makasama sa kanyang Kaharian sa bawat oras, hanggang sa kamatayan.

Panginoon, alalahanin mo nawa kami sa iyong Kaharian. Huwag mong ipahintulot na malayo kami sa iyo. Sa iyong kamatayan, nagkaroon kami ng bagong buhay, panatilihin mo kami sa iyong Buhay ng pag-ibig at luwalhati. Amen!

SINO KA PARA HUMUSGA?

Marso 17, 2013

Ikalimang Linggo ng Cuaresma

Is 43, 16-21 . Fil 3, 8-14

Juan 8, 1-11

===

Tsismisan. Bahagi na ito ng buhay natin, ang pagkwentuhan ang buhay ng may buhay kahit na wala siyang kinalaman sa mga buhay natin. Mula sa tradisyunal na kwentuhan sa tapat ng tindahan, hanggang sa modernong pambabara ng mga “Internet Trolls” kapag may isyung lumabas sa internet, iisa at iisa lang ang ating ginagawa, ang pagkwentuhan ang pagkakamali ng buhay ng iba.

Panay pang-ookray ang lumalabas sa bibig ng mga taong promotor ng maling impormasyon tungkol sa isang tao. Ay, alam ninyo si ganito, blah blah blah! Oo, grabe talaga siya! Kapag tayo naman ay nalalagay sa alanganin dahil sa tsismis, ang madalas nating nasasabi ay ganito, Bakit sila ganoon? Sino sila para hughahan ako ng ganun? Minsan pa nga umaabot pa ito sa matindihang pasaring ng salita o ng kamao.

Ayaw na ayaw nating napapahiya, pero gustong-gusto nating mamahiya. Gusto nating manlaglag ng buhay ng may buhay, at ito ay naturalesa na sa bawat isa sa atin.

Samantalang nagtuturo si Hesus sa Templo, nilapitan siya ng mga matatanda na dala-dala ang babaeng ito. Tinanong nila si Hesus kung babatuhin na ba nila siya o hindi pa, bilang pagtupad sa utos ni Moises, kahit na ang tunay na dahilan nito ay upang may maisumbong sila sa mga Saserdote kapag nagkataon.

Batid ng Panginoon ang dilim ng kanilang nais, kung gaanong kadali para sa kanila ang mambagsak ng isang tao, kung gaanong kasimple ang manghusga sa katayuan nila bilang mga bihasa sa batas. Kaya nagsimulang sumulat si Hesus sa buhangin samantalang nakatingin silang lahat. Sa kanilang pangungulit ay sumagot si Hesus, Ang sinuman sa inyong walang kasalanan ang siyang unang bumato sa kanya.

Nang maisip ito ng mga pinuno ay dahan-dahan silang umalis, hanggang sa natira na lang ang babae na takot at nagtataka sa nangyari. Sa halip na husgahan rin siya ni Hesus ay kanyang sinabi, Hindi rin kita huhusgahan. Humayo ka at wag nang magkasala. 

Kung titignan natin ang ginawa ng mga Escriba at Pariseo sa babaeng nahuling nakikiapid sa ating Ebanghelyo ngayon, wala itong pinagkaiba sa ating ginagawa sa ngayon. Kay bilis nating manita ng pagkakamali ng iba. Kapag tayo naman ang nasaktan ay mabilis rin tayong mag-react. Umaakto tayo na para bang di tayo nagkakamali o pagkalinis-linis nating tao.

Ang ginawa ni Hesus sa Ebanghelyo ay isang panawagan sa atin na ang kanyang gawi ay iba sa ating gawi, at tayo ay dapat na sumunod sa kanya. Mahirap ang di-manita, lalo na kapag tayo ang nasasaktan, subalit sa halimbawa ng Panginoong Hesus, tayo ay pinapapaalalahanan na maaari rin tayong maging mabuti sa ating kapwa na di siya nasasaktan.

Kung di siya nanghusga, sino tayo upang manghusga? Ang Diyos ay pag-ibig; bilang mga Kristiyano tayo ay inaanyayahang ibigin rin ang ating kapwa tulad ng pag-ibig niya. Ang pagmamahal ay hindi pagmamalaki, ni pambabagsak ng ibang tao. Ang pagmamahal ay pagtanggap, at pagtulong sa ating kapatid upang malayo sa maling gawi at mailapit sa Diyos.

Lahat tayo ay nagkasala tulad ng nakiapid. Lahat tayo ay nanghuhusga tulad ng mga Pariseo at Escriba. Subalit sinisikap ba nating tularan ang ginawa ng Panginoong Hesus na mas piniling ibigin ang taong nagkasala sa halip na lalo siyang ibagsak?

Isang linggo na lang at Mahal na Araw na, isa muling pagkakataon na makalapit sa Panginoon na nag-alay ng buhay para sa atin. Sa mga nalalabing araw ng ating paghahanda, pagsumikapan nga nating maging tapat at mabuting Kristiyano, hindi lamang sa salita kundi sa gawa. Magsikap tayong magmahal at huwag manghusga. Tandaan natin, kung paano tayo nanghusga, ganun rin tayo huhusgahan. Minahal tayo ng Diyos, kaya mahalin rin natin ang ating kapwa, sa sukatan ng Krus.

Panginoon, matularan nawa namin ang inyong halimbawa ng pagmamahal at pagtanggap sa bawat naming kapatid na nakasakit sa amin. Turuan mo kami na huwag humatol, kundi umibig ng tulad ng aming pag-ibig sa sarili, sapagkat sa aming pagmamahalan ay maipapakita namin ang aming pagmamahal sa iyo. Amen.

HABANG DI PA HULI...

Marso 03, 2013

Ikatlong Linggo ng Cuaresma

Exo 3,1-8a.13-15 . 1Cor 10,1-6.10-12

Lucas 13,1-9

===

Sabi nga ni Kuya Kim, Ang buhay ay weder-weder lang. Totoo, bawat isa sa atin ay may sariling mga oras at karanasan. Marami sa atin ay nasa sibol pa ng buhay, nakakayanan pang gawin ang mga gustong gawin, ngunit darating at darating tayo sa pagkakataong di na natin kakayanin ang mga mabibigat na gawain, magkakasakit tayo, at mamamatay.

Sa loob ng panahong malakas tayo, sinusubukan nating maging malakas rin sa paningin ng iba, naghahanap tayo ng mga kaibigan, naglalakwartsa sa kung saan-saan, sinusubukan maging ang mga bagay na di naman dapat gawin. Sabi nga, live life as if it's your last, ubos-biyaya basta masaya.

Sa Ebanghelyo natin para sa Linggong ito, binabahagi sa atin ni Hesus ang Talinhaga ng puno ng igos na di magkabunga-bunga. Sa tindi ng galit ng may-ari, inutusan niya ang katiwala na putulin na ito agad-agad, ngunit nakiusap pa rin ang katiwala na hayaan itong lumago ng isa pang taon, at gawin ang nararapat makalipas ang nasabing panahon.

Lahat tayo ay may pagkakataon, sinusubukan nating mabuhay na ayon sa gusto natin, ngunit di naman natin natatalos na lahat ng ito ay mawawala, lilipas at matatapos. Kapag namatay tayo, di natin madadala ang lahat ng 'achievements' natin, kundi ang atin lamang sarili, upang humarap sa Diyos at tignan kung nagkabunga nga tayo.

Hahanapan nga tayo ng bunga. Marami sa atin ang nagsisikap na maging successful sa buhay, maging makapangyarihan o maimpluwensya. Gusto natin na mas mataas tayo sa pinakamataas na bundok, o building, ngunit tayo ay ginigising ni Hesus ngayon, hindi mahalaga ang kapangyarihan natin, ang mahalaga ay ang ating ginawa para sa ating kapwa. Makapangyarihan nga tayo, pero kung ginamit natin ito sa masama, ito ay bale wala.

Ang importante sa sandali ng ating kamatayan ay naisabuhay natin ang hamon ni Hesus na maging saksi niya. At walang ibang paraan upang maisabuhay ang ating pananampalataya kundi ang pagmamahal sa ating kapwa. Ang ating kapwa ang siyang salamin ng Diyos sa bawat isa sa atin. Ang ating kapwa ang siyang magiging saksi natin sa harap ng Diyos na nakakaalam sa lahat. The more we hurt other people, the more we are in danger.

Gawin natin ang nararapat habang may oras pa. Sinasabi natin, mahaba pa ang buhay at marami pa tayong gagawin, ngunit ang totoo ay hindi natin ito hawak. Bawat oras, bawat sandaling lumilipas ay isang panawagan na sundin ang kalooban ng Diyos sa lahat ng bagay. Paano kapag namatay tayong hindi handa? Paano kapag di tayo nakapagpakita ng bunga sa Diyos?

Huwag nating sasayangin ang bawat oras ng buhay! Patuloy tayong manalangin at mabuhay sa kabanalan. Patuloy tayong magsikap na ihatid si Kristo sa kapwa. Gawin natin ito, bago mahuli ang lahat. Alam nating mahirap subalit kung kasama natin ang Diyos ay magagawa natin ang lahat. TIWALA LANG!

Panginoon, tulungan mo kaming ihatid ka sa aming kapwa sa lahat ng oras. Ihanda mo kami sa aming pagharap sa iyo sa sandali ng aming kamatayan. Amen.

Jesus was Tempted Too!

February 17, 2013
First Sunday of Lent

Migrants' Sunday

Dt 26,4-10 . Rm 10,8-13

Luke 4,1-13

===

If you are a frequent churchgoer especially during Lent, you would know that the First Sunday of Lent is focused on the Temptation of Jesus. One of the reasons why we celebrate these forty days is to remember the forty days in which Jesus stayed in the desert after he was baptized. He spent it in prayer and fasting, just like what we strive (I hope so) to do during this period.

Yet, while He was fasting then, He was tempted by the devil, alluring him to forget His role as our Savior in exchange of earthly splendor and riches. But the Lord, knowing our sinful nature, did not give in to the Devil's charm, and instead drove him away, thus beginning His ministry of proclaiming God's kingdom to all.

We can ask, why does he need to be tempted by the Devil, knowing that he is the Son of God? We look at the hymn of Kenosis (Phil 2,7 ff) and see there that the Lord Jesus emptied himself of all the Kingly stature, leaving nothing for himself, and took the form of a slave when he was born and lived among us. Though a God, he left everything for our sake; he decided to live as an ordinary person, living our life, singing our songs and playing our games, but never committing sin like all of us. (Heb 2,18)

This was proved when he was tempted by the devil on the mountain. He was tried three times, once when he was asked to change the stones to bread, once when he was asked to jump from the parapet of the temple, and once when he was shown with all the riches of this world. Yet, he did not give in and so proved to the evil one that he is the All-powerful God.

These temptations are not really far from what we are experiencing today, it's just that we tend to give in instead of fighting against it. We are tempted to forget our history for something which is against God's will in our lives. We are tempted to challenge God by doing extraordinary things which we are not supposed to do. We are tempted to neglect God's providence and think that we are the master of our lives.

We are tempted, and we always give in without thinking of the consequences. We are tempted, but we don't even turn to God in these times, as we tend to do things on our own. Do you want proof? Just look around and you'll see people saying that they are serving the masses, yet they are just serving themselves!

Dear friends, Jesus was tempted too, like us, but He overcame these things. He knows how it feels to be challenged to forget His Father, that giving-in to these temptations may mean the loss of his union of love with His Father.

If Jesus was able to overcome these things, how much more in our part? We cannot do it on our own, that's why we have the season of Lent, a period of Fasting and Prayer that we may have the strength of Jesus and the courage of defending our holy life against the malices of the evil one. His grace is our courage; His love is our strength.

How many times did we neglect God's grace in our lives, and give in to the powers of this world? Do we still see ourselves bound to the temptations of the devil?

Friends, it's the season of Lent, a time of prayer and self-discipline. A time when God calls us to turn back to Him even if the evil one is around and charming us so as to forget Him. Let us take the opportunity set before us, that we may reach the glory of Easter full of blessings and grace.

Lord, call us back to you and defend us from the temptations of this world. Amen.

BABALIK KA RIN SA ALABOK.

Febrero 13, 2013

MIYERKULES NG ABO

Jl 2,12-18 . 2Cor 5,20-6,2

Mt 6,1-6.16-18

===

Sa tagal na ng buhay mo sa mundo, imposibleng magulat ka pa kung may makita kang may abo sa noo ngayon. Minsan nga di pa hugis-Krus, kundi may tuldok, may bilog at may star pa. (:p)

Anuman ang itsura, basta may makita kang abo na nasa noo, ang unang papasok sa isip mo ay ang dahilan ng pagdiriwang sa araw na ito.

"Ay, Ash Wednesday na nga pala. Di pa ako nakakasimba!"

Matik na sa atin na ang Miercules de Ceniza ang hudyat ng pagsisimula ng Panahon ng Cuaresma. Sa pagpahid (o paglalagay) ng abo sa noo ay isinasa-alang-alang natin ang ating katayuan sa mundong ito: babalik tayo sa alabok na pinagmulan natin - in short, mamamatay rin tayo. Pinaghahandaan na rin natin ang Pasko ng Pagkabuhay ni Hesus, ang dahilan ng ating kaligtasan, sa pamamagitan ng pananalangin, pag-aayuno at paglilimos. Kalakip nito ang taimtim na pananampalataya sa kanyang pagmamahal at katapatan sa atin.

Medyo dramatic nga lang ang pagdiriwang natin ng Ash Wednesday ngayong taon. Noong Lunes, nabalitaan natin na magbibitiw na sa tungkulin ang Santo Papa Benito XVI. Isa itong balitang ikinagulat ng buong Santa Iglesia, na nasanay na ang Papa ay maglilingkod hanggang sa kamatayan. Totoo ito, subalit para kay Papa Benito, batid niya na hindi na kaya ng kanyang katawan at kalusugan ang hamon ng makabagong panahon, at may isang mas kakayanin ang lahat ng kanyang ginagawa sa ngayon bilang Bikaryo ni Kristo.

Para sa iba, ito ay tanda na duwag ang Santo Papa, na hindi niya kayang harapin ang hamon ng makabagong panahon, kung saan nagbabago ang pananaw ng tao sa moralidad. Ngunit hindi ito ang nasa isip ng Papa; bagkus ito ay ang kanyang pagtugon sa tawag ng Panginoon na magpahinga mula sa mabibigat na hamon na hinaharap ng Simbahan. Ito ay tanda ng kanyang kababaang-loob, ng pagbatid na may mas makapangyarihan pa sa kanya, at pagtanggap sa realidad ng kanyang buhay na malapit nang bumalik sa alabok, sa Diyos na may-likha.

At di ba nga ito ang panawagan ng araw na ito, na tayo ay nagmula sa alabok at doo'y babalik rin tayo? Madalas nating iniisip na mahaba pa ang buhay natin, na marami pa tayong oras para bumalik sa Diyos kaya birada lang tayo sa pagmamayabang at pagkakasala.

TIGNAN NINYO, NARITO NA ANG PANAHONG NARARAPAT; NARITO NA ANG PAGLILIGTAS!
Tama nga siguro si Pablo sa kanyang paaalala, na sa pagsapit ng Cuaresma, ay dumarating sa atin ang isang panibagong pagkakataon na ihanda ang ating sarili sa pag-alala sa kaligtasang hatid ng kamatayan ni Kristo, paghahandang hindi makikita sa isang buhay na puno ng yabang at sarili, sa pagpapakitang-tao o sa paglublob sa sarili sa buhay ng pagkakasala.

Ang paghahanda na kailangan, ay ang paghahanda na taglay ang pusong nagsisisi sa mga pagkakamali, at buhay na handang magsakripisyo para sa Panginoon. Hindi ipinagmamakaingay ang ginagawang tama at mabuti, kundi ipinapaubaya sa Diyos ang lahat, taglay ang pananampalataya na nakikita ng Amang butihin ang kanyang ginagawa. Hindi bulag ang ating Diyos; binibiyayaan niya ang lahat ng nagsisilbi sa kanya ng tapat kahit na di alam ng madla.

GAGANTIMPALAAN KAYO NG AMANG NAKAKAKITA NG BAGAY NA GINAGAWA MO NG LIHIM.

Kuwaresma na naman, mga giliw! Muli na naman tayong tinatawagan na pagnilayan ang dakilang pagliligtas na ginawa ni Hesus. Itutulad na naman ba natin ito sa nagdaang mga Kuwaresma na lumipas na walang nagbago sa atin? Handa ba tayong ibaba ang sarili at tanggapin ang realidad na tayo ay babalik sa alabok, babalik sa Diyos?

Ipanalangin natin ang Santo Papa sa kanyang pagbaba mula sa upuan ni Pedro, na patuloy niya tayong mapangunahan na taglay ang pusong mapagpakumbaba, pusong tulad ng isang Ama sa kanyang mga anak. Ipanalangin natin ang buong Simbahan - na walang iba kundi tayo - upang maipagdiwang natin ang Kuwaresma na puno ng pagpapasalamat sa hatid ng ating pananampalataya: ang ating Kaligtasan.