LUWALHATI NG BANAL, HIBIK NG NAGDURUSA (Part 01)

November 01, 2011 

SOLEMNITY OF ALL THE SAINTS

Rv 7,2-4.9-14 . 1Jn 3,1-3

Mt 5,1-12a

===

Ang Unang Araw sa buwan ng Nobyembre ang tinaguriang  Dakilang Kapistahan ng Tanang mga Banal. Mula sa simpleng pag-alala sa mga Martir na nagbuwis ng buhay para sa Ebanghelyo, ngayon ito ay isang Dakilang Kapistahan upang pasalamatan ang Diyos sa lahat ng kanyang mga Banal, na nagsilbing mga saksi ng kagandahang-loob ng Diyos sa lahat ng panahon. Sila ang mga humarap sa mga mabibigat na pagsubok at nagtiis ng matinding hirap, pinapatay pa nga ang iba, ngayo'y tumatanggap ng di-mbilang na pagpaparangal mula sa Diyos at pagpipintuho mula sa ating mga tao.

Ang Ebanghelyo ngayon, ang Beatitudes,  ay isang Timeless Classic dahil sa impact na dala nito sa bawat Kristiyano. Hindi nakakasawang pakinggan, hindi nakakasawang ipahayag. Subalit maitatanong natin, Naisasabuhay pa ba natin ang mga wikang ito ni Hesus? 

Minsan kasi, hanggang sa pakinig na lang tayo. Di na natin nakikita kung ano ang diwa ng Mabuting Balita sa ating buhay, ang mensaheng hatid nito sa atin. Parang Pasko at Mahal na Araw lamang iyan, na ilang taon na at ilang pagdiriwang na ang dumaraan sa buhay natin subalit (aminin na natin),walang pagbabago na nakikita sa ating personalidad. Masakit, subalit ito ang sadyang totoo.

Mapalad kayo... Magdiwang at magalak! Sasainyo ang Kaharian ng Langit!

Kapag nakikita natin ang imahe ng isang Santo, o nababasa ang buhay ng mga Santo, hindi natin maiwasang isipin, talaga? Nagawa niya iyun? Napagdaanan niya iyun? Mukha ngang imposible na napagdaanan nila ang ganoong mga pagsubok o estado sa buhay. May mga inusig ng diyablo, may mga inusig ng taumbayan, may mga binato at sinunog at binalatan ng buhay. Kaliwa't-kanang pagkutya ang dinanas nilang lahat, nagmula ito sa mga tao na hindi naniniwala sa kanilang kabanalan, mga taong naiinggit sa kanilang kabanalan, at mga taong akala ay peke ang kabanalan niya at mas totoo ang kabanalan na taglay nila. 

Iisa lang naman ang ginawa ng mga Santo: Ipahayag ang Kristo  sa bawat panig ng  mundo. Na dahil dito sa ginawa nilang ito ay inusig at pinahirapan sila ng mundo. Subalit sa kabila ng pag-uusig na ito, nagpamalas ang Diyos ng kakaibang mga himala at milagro. May mga nagbalik-loob, may mga gumaling sa sakit, may mga nabuhay na patay, nakiisa pa nga ang mga hayop at  isda kung walang nkikinig na tao. 

Sa dulo ng lahat, Nakita ng Inang Simbahan ang kanilang  kabanalan, at ang di-magmaliw na pamimintuho ng bayan na kanilang pinaglingkuran na dahil dito sila ay itinanghal at  iniangat sa dambana ng mga Banal. Ngayon, malinaw na sila ay kinasihan ng Panginoon, at pinaging-mapalad sa harap ng lahat ng kanilang pinagdaanan.

Naks! Di ko maaabot ang level nila! Iyan ang madalas na sinasabi natin. Dahil daw napaka-extraordinary ng mga narating nila at dinaanan, na parang superhero sa tindi. Subalit ang mga Santo ay minsan ring naging tao tulad mo, at tulad ko! Nabuhay rin sila sa mundo, kumain, uminom, at ginawa ang mga kadalasang ginagawa ng tao. Ang pinakaiwas-iwasan lang nila ay ang magkasala at ang gumawa ng taliwas sa kalooban ng Panginoon, bagkus ay inialay nila ang buo nilang buhay sa pananalangin, pagtuturo at pagsasabuhay ng Ebanghelyo. Dahil dito, sumakanila ang Panginoon, at hindi sila pinabayaan sa mga pagsubok hanggang sa marating nila ang biyaya ng Langit.

Ibig sabihin, kung nakaya nila, makakaya rin natin! Oo, walang imposible kung nais nating maging banal. Walang imposible, kahit na ang pag-uusig ng Diyablo at ng kapwa natin ay ating malalagpasan, basta nais lamang nating maisabuhay ang Kalooban ng Diyos. Sabi nga ng pagninilay natin noong Linggo (Salamat sa mga nakabasa!), Sa mata ng Diyos, lahat tayo ay pantay-pantay, at sa dulo ng ating buhay, kahit na anong tanyag na taglay natin, wala tayong madadala sa kabilang buhay kundi ang ating mga sarili! At taglay ang paalalang ito, isang matinding hamon ang ibinibigay sa atin... ang mabuhay sa Kabanalan. Nagawa ng mga Santo, magagawa rin natin!

Bakit di pa natin pagsumikapang mabuhay na banal at karapat-dapat sa paningin ng Diyos? Bakit hindi pa natin tularan ang mga Santo sa kanilang buhay na hinarap ang mga pagsubok at tinanggap ang Kalooban ng Diyos sa bawat sandali?

Sige ka, kung hindi ka magpapakaayos ng buhay, malamang ay mapapabagsak ka rin sa Purgatoryo...

(Bitin ba? Itutuloy!)

Huwag kang magpapatawag kung wala namang dahiilan!

October 30, 2011 

Thirty-first Sunday in Ordinary Time 

Ml 1,14-2,10 . 1Thes 2,7-13

Mt 23,1-2

===

Gulat ka sa title ng reflection ngayon, no?

Nakakagulat nga, tulad ng mga salita ni Hesus ngayon. Huwag kayong magpapatawag na guro... ama... tagapagturo! Ano nga ba ang realidad sa likod ng mga salitang ito?

===+===

Sinabi ni Hesus, Ang mga tagapagturo ng Kautusan at ang mga Pariseo ang kinikilalang tagapagpaliwanag ng Kautusan ni Moises. Kaya't gawin ninyo ang itinuturo nila at sundin ang kanilang iniuutos, ngunit huwag ninyong tularan ang kanilang ginagawa sapagkat hindi nila tinutupad ang kanilang ipinapangaral. 

Kilala natin ang mga Pariseo na bihasa sa kasulatan. Pinag-aralan nila ito. Nakatatak sa kanilang buong katauhan, pisikal man o sa espiritu, ang pagmamahal nila sa kautusan na ipinagkatiwala ng Diyos kay Moises. Ang araw-araw nilang buhay ay isang buhay na pagtalima sa kautusan. Kautusan na, sa kanilang pananaw, ay magdadala sa kanila ng karumihan kapag di nasunod. 

Itinuturo nila ito, kaya nga siguro nagiging tanyag sila sa pagiging batikan sa kautusan. Dahil tanyag sila, mas nais nila iyung mga upuang para sa mga panauhin imbes na maupo sa gilid kasama ng mga karaniwang tao. Kapag nasa kalsada, sila, ay nakakatanggap ng kaliwa't-kanang pagpupuri at pagbubunyi, na siya namang gustong-gusto nila. Ayaw nilang madudumihan ang kanilang damit. Ayaw nilang naghihintay ng matagal. Ayaw nilang nagpapasan ng mabigat. At higit sa lahat, ayaw nilang hindi pinapakilala at pinapalakpakan.

Subalit kapag may nasisita sila sa taumbayan na labag sa kautusan, todo-pag-uusig ang kanilang ginagawa. Minsan pa nga, itinatakwil nila sa relihiyon ang mga taong ito. Mahal nila ang kautusan, subalit hindi nila natatalos na nagiging adik na sila rito na kapag may nakita silang mali sa iba ay walanng humpay na pasabog ang kanilang ginagawa hanggang sa mawala ang taong ito sa landas nila. Maghahanap pa ba tayo ng ibang halimbawa? Isa na yata sa pinaka-klasikong example ng karahasan ng mga pariseo ay ang mismong nangyari kay Hesus, na sila rin mismoang naghanap ng paraan upang ipapatay dahil labag ang kanyang mga ginagawa sa kanilang mga 'standard.'

Meron pa nga ba'ng pariseo ngayon? Aba, siyempre! Sila ay iyung mga tao na pa-importante. Sila ay iyung mga tao na hindi mahalaga ang kapakanan ng iba, basta magawa lang nila ang gusto nila. Sila ay iyung mga tao na basta may pera ka ay kilala ka, subalit kung naghihirap ka ay biglang nagdi-disappear. Sila iyung mga tao na, kahit na di naman importante sa isang pagdiriwang, ay ayaw na hindi tatawagin ang kanilang pangalan, na para bang may malaki silang naiambag sa kumpanya o sa isang programa. At higit sa lahat, sila iyung mga tao na akala mo'y mabait at nagpapahayag pa nga ng Salita  ng Diyos, subalit sa likod ng lahat ng ito ay pawang masasamanng hangarin ang nasa kanilang isipan.

May tawag sa kanila: Hipokrito. Mapagpaimbabaw. Plastik.

===+===

Sinabi ni Hesus, Huwag kayong magpapatawag na guro... ama... tagapagturo! Iisa lamang ang inyong guro. Iisa lamang ang inyong Ama. Iisa lamang ang tagapagturo. Lahat kayo ay  pawang magkakapatid!

Matatanong natin, Eh iyun naman pala! Bakit Father ang tawag natin sa pari? Bakit Santo Papa ang tawag natin sa Santo Papa? Di ba, sabi ni Hesus, bawal iyun?

Ano nga ba ang pakahulugan ni Hesus?

Natural sa ating mundo ang may 'say' sa lipunan. Marami nga tayong tawag sa kanila, Dr. ganito, Atty. ganyan, Engr. ganire, at marami pang iba. Walang masama sa pagtawag sa kanila ng ganitong nga taguri. Ang kahulugan nito, bihasa sila sa ganitong field. Sila ang lalapitan natin sa  oras ng pangangailangan. Kung wala sila, ay walang pag-unlad sa buhay at pag-iral ng tao sa mundo.

Ganoon din sa Simbahan. Tinatawag nating Rev. Fr. ganito, Bishop ganyan, at Pope ganire ang mga taong may awtoridad sa ating Banal na Iglesiya. Ngunit hindi ibig sabihin nito ay higit na sila sa Diyos, o kay Kristo. Ibig sabihin nito ay ang kanilang posisyon at pag-iral sa komunidad. Sila nga ang mga binigyan ng Panginoon ng tungkuling mangalaga sa Simbahan, kaya ganito ang ating paggalang sa kanila.

Subalit sa mata ng Diyos, lahat tayo ay pantay-pantay. Walang masama kung tatawagin tayo ng anumang bansag, basta hindi lumalaki ang ating ulo at iniisip natin ang kapakanan ng iba higit sa ating sarili, at nakikita natin ang biyaya ng Diyos sa harap ng ating mga pinagsumikapan. Tandaan mo: Sa Diyos nagmula ang lahat ng biyayang angkin mo ngayonn, at anuman ang tawag sa iyo sa mundong ito, gaano man kalayo ang narating mo, sa kamatayan, wala ka pa ring dadalhin kundi ang iyong katauhan sa harapan ng Ama.

So, maitatanong ulit natin, ano ang ibig sabihin ni Hesus sa mga sinabi niya?

Isa lang. Huwag kang magpapatawag ng anumang bansag  kung hindi ka marunong magpakumbaba. Huwag kang magpatawag ng iba't-ibang pangalan kung hindi mo mapapangatawanan ang pagiging isang Kristiyano sa harap ng iyong propesyon, matutulad ka sa mga pariseo na mahalaga ang palakpak at katanyagan kesa sa kababaang-loob. Mas maganda pang walang narating at nanatiling mababa ang kalooban kaysa sa narating na ang mga bituin na hindi na nakikita ang Kalooban ng Panginoon.

Gulat ka, no? Ngayon tanungin natin ang ating sarili, Nakikita ko pa ba ang kalooban ng Diyos sa harap ng aking mga narating sa buhay? Nakakayanan ko pa bang maging mababang-loob sa harap ng mga pangalan at bansag na nakadikit sa akin?

Marami tayong dapat ipanalangin ngayon, lalo na't malapit na ang Undas. Subalit huwag rin naman nating kakalimutan iyung mga pumanaw nating kapatid na hindi nakapag-balik-loob at pumanaw na may kayabangan pa ring taglay sa kanilang katauhan. Nawa, ay kaawaan sila ng Panginoon. Sa ganang atin, pagsumakitan nawa nating makita pa rin ang Biyaya at awa ng Diyos sa harap ng katanyagan na nakadikit sa ating pangalan. Nanggaling sa Diyos ang lahat, at sa Diyos tayo magsusulit sa bandang huli.

LOVE: The Greatest Law... Our Ultimate Mission!

October 23, 2011 

Thirtieth Sunday in Ordinary Time 

World Mission Sunday
Ex 22,20-26 . 1Thes 1,5c-10

Mt 22,34-40

===

The world of man is full of laws which he must abide lest he may suffer the consequences. There are traffic laws, Sanitary laws, penal codes, Republic Acts, Presidential Proclamations, and so on. This has one goal: to inflict discipline over all citizens in a particular place. Following these laws would mean our safe and sane living in a community. On the other hand, those who will violate will have one good punishment; you may stay in prison, do community work, be in exile, or in other times face death. There is no move without a certain law.

As said, every law of man is merely based on God's Divine precepts. We are asked by our catechists in Elementary School, Ibigay ang Sampung Utos ng Diyos. As Christians, we are always reminded from childhood the sense and essence that is behind God's law. We are always told to live by this law otherwise God will get mad at us. Sometimes, Indian thoughts are incorporated with our ideologies, the likes of Huwag kang gagawa ng masama... makakarma ka niyan!! Though we do not believe in karma, we have this thought in mind that everything has a fruit in the near future.

So, a pharisee asks, Which, Master, is the greatest commandment? The Jews have 600+ precepts underneath the ten commandments which the Lord gave to Moses on the mountain. Indeed, which of these may serve as the greatest of all commandments?

Jesus, with all the wisdom given by His Father, makes a good jive of all these laws and turns it into two commandments which is referred to as the basis of the Law and the Prophets. Every law taught, every prophecy preached has this as its root, and has this as its ultimate goal:

You shall love the Lord, your God, with all  your heart, with all your soul and with all your mind! This is the Greatest and the First Commandment.

God loves us, we know this by sending his Son Jesus for us to be saved through his saving death on the Cross. He lets his only Son show His ultimate love through his teachings, healing and other acts. He admonishes everyone to love God above all, so that we my be saved. 

On the other hand, God knows all our efforts to love him. We strive to live in holiness, getting rid of every sin, and express our deep and profound love for Him. This also goes for his Divine cohort, the Virgin Mary and the Saints. In our prayers, in our vigils before the Blessed Sacrament, in our recitation and meditation of Mary's Rosary, and in our every sacrifice we undertake, we desire to give and consecrate our whole being to God as a sign of our love and devotion to Him who loves us ultimately. 

But does our love for God end with prayers and sacrifices? Jesus doesn't end actually in giving this First and Greatest Commandment, he continues to proclaim:

The second is like it: Love your neighbor as yourself!

We go through our everyday thoroughfares, encountering different cultures, meeting different people, and communicating with everyone of differing backgrounds. We usually go their way, not focusing on their needs and continuing to show concern for our material needs. Oftentimes, we do acts of violence against them, without considering their status in the society. Mahalaga lang ay ang nasa circle natin, tapos! Iyung mga mahihirap sa squatters, iyung mga maysakit sa ospital, iyung mga pulubi, at iyung ibang tao na di ko naman kilala, naku't wala akong pakialam sa kanila!

Jesus challenges us: Love your neighbor as yourself! This covers anyone and everyone who we may meet and encounter everyday. Just as we show our affection for our beings, we are also called to show affection - to show love - for these people who are also God's beloved. 

Faith without good works is a dead faith! Saint James reminds us in his epistle of the real attitude - the real mission - which we must possess as Christians: Kung mahal natin ang Diyos, dapat ay mahal rin natin ang ating kapwa gaya ng pagmamahal natin sa sarili. Sa pagmamahal natin sa iba na walang katumbas na halaga, pinapakita na rin natin ang pagmamahal natin sa Diyos. It should not end in prayers only; we should also act in the best way possible so that we may express with our whole selves how much we love God.

Of course, we cannot love in our own strength only! We are always welcome to ask for the Lord's strength and guidance so that we may be led to what is really to be done. And so, we pray for our weak selves, that fail as we may be, we may always strive to follow His greatest commandments: Love God above all,and love our neighbor as ourselves!

So, we may still follow all these laws every single day throughout our lives, but let us be reminded of the Greatest Law which is also our Ultimate Mission as Christians: LOVE!

===

Just a promotional skit: We invite you all to join us as the FB fanpage Ave Maria! (Ina ng Diyos, Ina ng Pilipino) celebrates the Linggo ng Rosario (Rosary Week), a week dedicated to proclaiming the wonders of the Holy Rosary, and placing the page's patronage under Our Lady of the Holy Rosary.

Click on the picture to take you to the page. Don't forget to LIKE us!

Give what is due, fight when needed

October 16, 2011 

Twenty-ninth Sunday in Ordinary Time 

Is 45,1.4-6 . 1Thes 1,1-5b

Mt 22,15-21

===

Is it lawful to pay taxes to Caesar or not?

Jesus lived during the Roman occupation of Palestine. Taxes were being given for the Emperor's 'projects.' Of course, some people tend to disagree with this idea of government, since it oppresses the poor of the land while the rich and greedy gain from ill-gotten wealth. They tend to turn to Jesus to ask him, with some malice on the side,  if it is alright to pay taxes to the Emperor. Of course, when they see some 'holes' in Jesus's words, chances are they my accuse him of treason against the Empire. They may take him out of their way.

But Jesus is  more than a political leader, he is the Son of God. For him, God matters more than every other temporal thing; however, being a member of the community, he is also concerned with the matters of the local turf. Aside from this, he knows that they are after his answer and, eventually, after his own destruction. So he gave an answer which defied their ideology and still glorified God.

Give me a coin. What do you see?

Caesar's face. Now what?

Well, then. Give to Caesar what belongs to him, and give God what is due to Him.

For Jesus, a true follower does not only do things which are beneficial to the soul, he also works for the betterment of the society and the community. What's important for the Christian is that he is doing ways and means so that God's Kingdom may also be experienced in the world of tears, sadness and exile. Like St. Therese of Lisieux said, Let us spend Heaven doing Good on Earth!

So let's go to the society. For how many months, we have this grappling battle which, they say, is for the betterment of out future as a country, but for us enlightened is against the Divine Law and morals. While the gurus of the world show up scientific and logical evidences for most of the mob to believe in their ideologies, we depend on conscience and good morals to defend our good side: Life is God's best gift to us! Lately, we are informed of an estimated Php 13.7 Billion of the 2012 National Budget to be used for promoting their own interests which - actually - is  against God's gift of life! This bunch of money comes from our taxes, and it will be used for buying contraceptives and anti-life items. That is, if the Bill is passed.

So, we go back to the question of the Herodians, Is it lawful to give taxes (to the Government) or not?

We can still see Jesus answering, Give the government what belongs to them, and give God what is due to Him! 

What does that mean? We should still pay our taxes and become all the more involved in the development of the community. But when the law of man goes against the Divine Will, then we should also stand up for God and His Divine Providence which is put in the pit of destruction. We should clearly see God in every temporal idea that man's government is going through. It is not bad - it never is - to support the bureaucracy of the state and the nation, as long as it is not against God's plan for each one of us.

We ask ourselves in this juncture, do we give what is due to our government and to God? In ties when these two forces clash, for whom do I stand?

Again, the words of St. Therese... Let us spend Heaven doing good on Earth! God is with us!

Tinawag, ngunit pinili?

October 09, 2011 

Twenty-eigth Sunday in Ordinary Time 

Is 25,6-10 . Phil 4,12-20 

Mt 22,1-14

===

Umiikot ang ating Ebanghelyo ngayon sa piging ng isang hari na inindyan ng kanyang mga sana'y bisita. Sa iba't-ibang mga dahilan, di nakapunta ang lahat ng mga inanyayahan sa engrandeng reception ng kasal ng kanyang anak. Dahil dito'y sinugo niya ang kanyang mga lingkod sa mga lansangan at tinawag ang lahat ng naroon upang pumunta sa hapag. Sa sobrang dami ay napuno ang bulwagan.

Sa pagtanggi ng iba, tayo ay tinatawag! Patas lang ang pagtawag ng Diyos sa bawat isa sa atin. Santo man tayo o makasalanan, iniimbitahan pa rin tayo ng Panginoon upang makisalo sa kanyang kaluwalhatian, sa isang buhay na kabahagi niya sa lahat ng bagay. Araw-araw, sa bawat sandali ng buhay, ay mistulang isang paanyaya na isabuhay ang kabanalang dala ng ating pananampalataya. At sa bawat kabutihang ating nagagawa sa iba, lalo na kung bukal sa puso, tiyak ngang ating natutupad ang kalooban ng Diyos.

Mas nararamdaman natin ito sa Banal na Eukaristiya kung saan lahat tayo, mahirap man o mayaman, ay nakikibahagi sa iisang Katawan at Dugo ni Hesus. No limitations, basta lahat tayo ay invited. Gayunpaman, naging bahagi na ng buhay natin ang pagsabi ng, "Naku, marami akong ginagawa. Wala akong oras para magsimba. Tutal, wala naman sa pagsimba iyan eh, nasa puso!" Kung nakikita lamang natin ang epekto at hiwaga ng dakilang sakramento para sa ating buhay, di na tayo magdadalawang-isip pa na dumalo. Sabi nga, hindi natin tinatanggihan ang taong nag-iimbita, ang Diyos na mismo ang ating tinatalikdan sa sandaling di tayo tumugon sa kanyang panawagang sambahin siya sa Sakramento!

Subalit sa ating pagtugon, dapat ay maayos rin tayo. Walang pumunta ng isang party na nakabihis na kahit disente lang. Gayun din, walang dumadalo sa Misa na wala sa estado ng biyaya, at walang nabuhay na banal na nananatili sa kasalanan. Kasuklam-suklam ito sa paningin ng Diyos. Mahirap mang tanggapin, ay isa nang katotohanan na karamihan sa atin ay di na tumatanggap ng kapatawaran sa kumpisal, at binabalewala na lang ang Diyos, lalo na sa araw-araw na pamumuhay. At sa karamihang ito, ay iisa lang ang parusa: ang pagtapon sa kanila sa kadiliman sa labas, sa Impiyerno, kung saan nagkakasama-sama ang lahat ng tumalikod sa kanyang panawagan at binalewala siya sa lahat ng paraang posible. Doon ay mananangis sila at magngangalit ang kanilang ngipin.

Sa huli ay sinabi ni Hesus, Maraming tinawag, ngunit kaunti lamang ang pinili. Oo, patas ang Diyos sa kanyang pagtawag sa atin sa isang buhay na ganap, ngunit sa huli, ang mga nanatiling tapat lamang ang makakakamit ng pagtatagumpay: ang buhay na walang hanggan. Sa kanilang mga mapapalad, inihahandog ng Diyos ang buhay na higit sa kasiyahan, kundi isang buhay ng kaluwalhatian.

Maitatanong natin, Sa pagtugon ko sa panawagan ng Diyos, binibigay ko ba ang aking lahat upang maging marapat na piliin niya? Hindi biro ang panawagan ng Diyos, ito ay nangangailangan ng isang tunay na pagtugon sa isang buhay ng pananalangin at purong kawanggawa. 

Ang Diyos ay patuloy na tumatawag sa bawat isa sa atin upang isabuhay ang kanyang mga Salita at maging tunay na Alter Christus sa mundong ito. Magaganap natin ito, basta tapat tayong tutugon sa kanyang panawagan. Ayusin ang ating buhay, at ialay ito sa tapat na paglilingkod at pagmamahal sa kanya. Tinawag tayo, ipanalangin nating mapabilang tayo sa mga pinili!

Nuestra Señora de Santisimo Rosario de La Naval de Manila,
Ruega por Nosotros!

Pinagkatiwala lang naman sa atin ang lahat... so...

October 02, 2011 

Twenty-seventh Sunday in Ordinary Time 

Is 5,1-7 . Phil 4,6-9 

Mt 21,33-43

===

Piktyurin natin: Isang ubasan. Ipinagkatiwala sa mga trabahador. Sige, kayo muna ang mag-ingat sa ubasan. Pagyamanin ito, patubuin ang mga tanim na ubas. 

Sa halip na tuparin ang atas ng may-ari, mas ninais pa ng mga trabahador na unahin ang kanilang interes. Ayan ah. Pag may dumating na representative ni tanda, reresbakan natin hanggang sa mamatay!

Kahit sa puntong isugo na ng may-ari ang kanyang nag-iisang anak na lalaki. Pakikinggan nila siya, sapagkat siya'y anak ko.

Ngunit iba ang nasa isip ng mga tulisan. Ayun oh! Yung panganay ni tanda! Sige, todasin na natin para mapunta sa atin ang mana.

===

Kung tutuusin, malinaw ang mga katauhang ipinapakilala sa talinhaga ngayon: ang Diyos Ama ang may-ari ng ubasan. Si Hesus ang panganay na anak. At ang mga trabahador? Sino pa ba kung di ang mga hudyo na siyang nagpapatay sa kanya. Hindi nila kinilala ang pagdating ni Hesus bilang kanilang Mesias, hanggang sa puntong pinatay nila ito. Sa kanila sinabi ni Hesus, Kukunin na sa inyo ang Kaharian ng Diyos at ibibigay sa mga taong tapat na maglilingkod sa kanya.

Ngunit, tignan rin natin ng malaliman ang mga salita sa ating Ebanghelyo. Sa bawat isa sa atin, may pinagkakatiwala ang Panginoon na mga talento, kayamanan at oras upang ating pagyamanin at ibahagi sa iba. Sabi nga sa  Ingles, ito ay Stewardship. Binigay sa atin ng Diyos ang lahat ng bagay upang ating gamitin para sa nararapat, para sa kanyang kaluwalhatian. Hindi ito upang itaas lang ang ating mga sarili.

Galing sa Diyos ang lahat! Wala tayong pagmamay-ari, mula sa pagkain, hanggang sa mga bagay na likha ng ating kamay, hanggang sa mismo nating buhay. Wala. Lahat ng ito ay PAHIRAM (opo) ng Panginoon. Kung sasabihin nating nagagawa natin ito at nagagawa natin iyan dahil magaling tayo, para na ring sinabi nating walang Diyos.

Pinagkatiwala lang naman sa atin ang lahat... so bakit di natin gamitin at ibahagi ng dapat!?! Bilang isang pasasalamat sa lahat ng ipinagkaloob sa atin ng Panginoon, bakit di nga gamitin ang mga regalong siya mismo ang nagkaloob sa atin? Huwag natin itong wawasakin, ni ipagwawalang-bahala, sapagkat Diyos na rin mismo ang magbabalik sa atin ng pagganti. 

Ating pakaisipin na ginagawa natin ang lahat ng bagay sa pamamagitan ng Panginoon, at para sa lalong ikaluluwalhati ng kanyang Pangalan. Kung magkagayon, matatalos nating nasa tama tayong gawi, at ginaganap natin ang nararapat na bagay: ang pakaingatan at gamitin ang biyaya sa wasto at nararapat at di sa kayabangan.

Tanungin natin ang ating sarili: Binigyan ako ng Panginoon ng sariling ubasan: mga talento at biyaya na sa kanya nagmula. Paano ko ito ginagamit at ibinabahagi sa iba?

Sabi nga ng pari sa isang misang aking dinaluhan: When you get the water, don't forget the fountain. Sa lahat ng bagay na ating ikinikilos at salitang ating binibigkas, sa paggamit natin sa ating mga talento at kayamanan, wag nating kakalimutan na itong lahat ay buhat sa Diyos, at tungkulin nating pagyamanin ang lahat ng ito. Tayo rin ang makikinabang sa wakas: Ibibigay ang  Kaharian ng Diyos sa mga taong tapat na maglilingkod sa kanya!